In het nieuwe nummer van Heaven magazine dat deze week verschijnt is een interview te lezen met singer-songwriter Ron Sexsmitt. De Canadees is een typische ‘musicians musician’, al heeft hij over de hele wereld zijn fans. In het gesprek met John Oomkes kijkt hij opmerkelijk kritisch terug op zijn oeuvre.
Lees meer...
Ik vermoed dat de meeste mensen voor hun favoriete popartiesten zijn gevallen vanwege hun stem. Niet omdat hun slaggitaarsound zo fantastisch was, of hun teksten, melodieën of akkoordenschema’s zo wonderbaarlijk. Voor mij werkt het in elk geval wel zo. Ik ben bijvoorbeeld niet bestand tegen de strot van Sandy Denny, James Taylor, Sam Cooke of Gregory Porter. Al zouden ze Poesie Mauw of Op een Grote Paddenstoel zingen, ik ga geheid voor de bijl.
Lees meer...
Het is heel gewoon om te zeggen dat een bepaald liedje ‘van’ een bepaalde artiest is, bijvoorbeeld Fly Like An Eagle van Steve Miller of Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams. Maar wat betekent dat ‘van’ eigenlijk? Die kwestie wordt onder meer actueel bij de Amerikaanse verkiezingscampagnes, waarbij presidentskandidaten bewust bepaalde popsongs inzetten om verbinding te leggen met beoogde kiezersgroepen – tot verdriet van sommige artiesten.
Lees meer...
De vorige keer dat ik Ron Sexsmith sprak, in 2011, maakte hij een terneergeslagen indruk. Voor zijn twaalfde album Long Player Late Bloomer was hij in zee gegaan met succesproducer Bob Rock, die de melodieuze liedjes van de Canadese songsmid een adrenalinestoot had gegeven. Maar ook dat album betekende geen doorbraak. Sexsmith had zelfs moeite het uitgebracht te krijgen. “Toen ik klein gehouden albums maakte, kreeg ik van de industrie het verwijt dat ik te niche was. Nu ik een groter geluid heb, willen ze het liever intiemer. Ik ben out of time geraakt”, sipte hij.
Lees meer...