Ik had als tiener meer aandacht voor bands die er goed uitzagen. Het oog wil ook wat en popmuziek is visueel van aard. Het Britse New Model Army – naar het schijnt ooit aangekondigd als de lelijkste band ter wereld – viel in de jaren tachtig dan ook volledig buiten mijn scope. En afgezien daarvan, sprak ook de muziek me matig aan. Pas toen ik ouder werd ontdekte ik de band zonder het echter tot fan te schoppen. De aan hen toegeschreven poëtische teksten ontgingen me net als die voor mij moeilijk verteerbare combinatie van crust punk en folk. Die northern soul of voor mijn part punkblues was niet zo aan mij besteed. Bovendien waren de teksten me vaak te activistisch, te politiek.
Lees meer...