Weinig landen roepen in mij zoveel interesse en tegelijk onbegrip op als Japan. De verklaring kan liggen in mijn hang naar het mystieke of door die keer dat ik op school verplicht werd om voor een literatuurlijst Yukio Mishima’s The Sound of Waves te lezen. Later kwamen daar nog mijn liefde voor sushi, de minimalistische architectuur van Tadao Ando en verfijnde vulpennen van Nakaya bovenop. Toen de band Mono uit Tokyo afgelopen vrijdag 19 mei de Muziekgieterij aandeed moest ik er dan ook naartoe om na afloop de conclusie te trekken dat het onweerstaanbare onbegrip over dat land, die cultuur en de mensen inderdaad onweerstaanbaar is. De muziek van Mono is even ongrijpbaar als mijn fascinatie voor het ‘Land van de Rijzende Zon’.
Lees meer...