Ludo Diels

Ludo Diels (1970)
Muziek was er altijd. Fases waarin één muziekstijl of band domineerde heb ik nooit gekend. Elvis is er nog steeds. Er viel nooit muziek af; er kwam steevast meer bij. Via mijn oudere broer kwam ik in aanraking met The Rolling Stones, Led Zeppelin, The Who, David Bowie, CCR en ACDC. Veelal het stevige werk. Thuis luisterden we naar de bigbands uit de jaren veertig en vijftig: Glenn Miller, Tommy Dorsey en het oeuvre van Frank Sinatra en Dean Martin. Mijn moeder hield van ongepolijste muziek: Jannis Joplin, Little Richard en voor dagelijks gebruik: Fats Domino. Klassieke muziek en jazz speelde ook een rol. Ik beschouw me als een omnivoor. Zeker omdat mijn neef, popjournalist Geert Henderickx, zich met mijn muzikale vorming heeft beziggehouden. Hierdoor vloeide Hank Williams, George Jones Gram Parsons en Emmylou Harris in mijn leven. Veelal Amerikaanse muziek. Tot mijn -vooral door Geert geïntroduceerde- favorieten behoren: Bob Dylan, Bruce Springsteen, John Hiatt, Los Lobos en Wilco. Maar ook muziek van eigen bodem: Frank Boeijen, Raymond van het Groenewoud, Nits en Rowwen Hèze spreekt me aan. Ik ben geïnteresseerd in zowel de wisselwerking tussen tekst en muziek als de kruisbestuiving van en naar de beeldende kunsten en literatuur.
Ik studeerde cultuurwetenschappen en werk in Maastricht als freelancejournalist/ tekst-speechschrijver en communicatiestrateeg.