Eric van Domburg Scipio

Eric van Domburg Scipio (Rotterdam, 1959)
Opgegroeid in Engeland in de jaren zestig, bepaalde vooral wat mijn moeder leuk vond mijn muzikale smaak: Beatles, Stones, Beach Boys, Cliff Richard, Seekers. Terug in Nederland kocht ik als 11-jarige mijn eerste single (No Dogs Allowed van Jose Feliciano), en in 1976 mijn eerste lp (Grand Hotel van Procol Harum). Tot die tijd stelde ik me vooral tevreden met wat mijn oudere broer kocht (Yes, Crosby, Stills. Nash & Young, James Taylor, Derek & The Dominoes). Op schoolreis naar Londen kocht ik voor hem de Procol Harum-lp, maar toen ik een dagje later op een markt veel goedkopere cassettes tegenkwam, gaf ik die aan hem en hield de lp zelf. Het was de start van mijn eigen muziekverzameling, aanvankelijk met veel singer-songwriters, maar dat verbreeddde al gauw toen ik Elvis Costello en The Jam ontdekte en merkte dat de punk, die ik aanvankelijk verafschuwde, voor een terugkeer van de puntige popsong had gezorgd, en voor een hernieuwd avonturisme, met acts als Wire en (de teruggekeerde) Captain Beefheart. In alle genres is eigenlijk goede muziek te vinden, als je maar je oren openhoudt. Niet dat ik alles evenzeer waardeer, maar zelfs in genres waar ik minder mee heb (heavy metal, house), zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen.