Vurig optreden van Bonnie Raitt

Tien jaar geleden zag ik Bonnie Raitt optreden in Utrecht. Het was, tot mijn teleurstelling, een matig concert. De nummers die ze destijds van haar laatste plaat Souls Alike speelde waren zwak en Raitt maakte een ongeïnspireerde indruk. Ze leek op haar retour en dat was oneindig jammer. De verrassing was groot toen ze in 2012, op haar eigen label Redwing Records, het ijzersterke Slipstream uitbracht en zichzelf daarmee in één klap weer op de kaart zette. Begin dit jaar was er Dig In Deep, waarmee ze opnieuw een zeer goed album afleverde en een Europese tour aankondigde.

Wat sceptisch zat ik afgelopen maandagavond in het Koninklijk Circus van Brussel. Opmerkelijk genoeg vervloog die scepsis onmiddellijk bij het eerste nummer, de verrassende INXS-cover Need You Tonight. Wat een vrouw. Uiterlijk was ze niets veranderd. Nog steeds klein, tenger en met een grijze pluk in haar rossige krullen. Maar zonder de matheid van tien jaar terug. Op het podium stond een energieke, geëngageerde, humoristische artieste die deed wat ze het allerliefste doet: gepassioneerd muziek maken met haar band. Een band die ze gedurende de avond steeds opnieuw bedankte en in de schijnwerpers zette. Zo liet ze toetsenist Mike Finnigan een fabuleuze uitvoering van B.B. King's Don’t Answer The Door spelen en vocht ze met George Marinelli menig robbertje op de gitaar uit.

De setlist was zorgvuldig samengesteld. Raitt vertelde dat ze na elke heartbreak song een aantal opwekkende nummers nodig had om bij te komen van de hartepijn. En dat werkte. Na het sombere Undone (Bonnie Bishop) volgde een stampende versie van Shakin’ Shakin’ Shakes (Los Lobos). De klassieker Angel From Montgomery (John Prine) zong ze met zoveel gevoel dat het haar zichtbaar ontroerde, ook al speelde ze het al honderden keren eerder. Het leek alsof de tijd geen sporen had achtergelaten op haar stembanden: zo veel kracht en souplesse. Ook haar activisme was springlevend. Ze maakte zich zorgen over ons gebruik van energiebronnen en de huidige Amerikaanse politiek. Een kritische opmerking over presidentskandidaat Donald Trump leverde haar een scheldpartij op van een Amerikaan in het publiek, die na een heftig "You’re a piece of shit" razend de zaal uitliep.

Natuurlijk speelde ze de publieksfavoriet I Can’t Make You Love Me. Gloedvol, emotioneel en teder. Eén van de hoogtepunten van de avond. Tot slot haalde ze Marc Cohn, vriend en voorprogramma, het podium op en zongen ze samen Crazy Love van Van Morrison. Een waardige afsluiter van een concert dat eindeloos had mogen duren. Raitt liet doorschemeren dat ze volgend jaar opnieuw door Europa zal touren. Mis haar dan niet!