Vertrouwd klinkend debuut van Paul Bond

De huidige lockdown maakt het Nederlandse artiesten opnieuw moeilijk om zichzelf, en daarmee hun nieuwe platen, actief in de kijker te spelen. Prachtig materiaal dat normaliter in platenwinkels of bij concerten kan worden opgemerkt en aangeschaft, loopt nu een flinke kans onontdekt te blijven. Dat gaat me aan het hart. Zo kan menig Heavenlezer het eind november verschenen Sunset Blues van Paul Bond zomaar over het hoofd zien. En dat zou jammer zijn.

Door Eddie Aarts

Met de bands Dandelion en AlascA, de gelegenheidsprojecten Strange Brew en La Belle Époque en als muzikant bij onder meer Judy Blank, VanWyck en Yorick van Norden speelde Paul Bond de afgelopen jaren een indrukwekkend cv bijeen. Verrassend genoeg bleek hij daarnaast literair goed onderlegd, een geducht Hemingway-kenner én ontpopt hij zich (deels dankzij die gedegen literaire achtergrond) op dit mini-album als uitstekend songschrijver en zanger.
 
Met Danny van Tiggele, Robin Buijs en Jasper Arts, maar vooral érg veel zelf doend, nam de Volendammer het materiaal op dat belandde op het op 10” en cd uitgebrachte Sunset Blues.
Al tijdens de eerste beluistering trof de hoesfoto me. Want terwijl Thomas Acda voor een recente heruitgave van het eerste Acda en de Munnik album zijn rokertje liet retoucheren naar een potlood, neemt Paul Bond op de cover van Sunset Blues juist nét en flinke hijs van zijn shaggie. Sommigen zullen dat geen wenselijk signaal vinden, maar míjn eerste gedachte was eerlijk gezegd de prent misschien wel heel goed getroffen was. Wat me namelijk op diverse momenten trof was de (als ik het zo onbeholpen mag uitdrukken) ambachtelijke manier waarop de tracks in elkaar steken. Die doet in positieve zin denken aan de tijd waarin ik, tussen gezellig rokende volwassenen, onbezorgd opgroeide met als soundtrack een ether die letterlijk barstte van de kwaliteitspopmuziek. Begrijp me niet verkeerd, zulke fantastische muziek wordt nog steeds gemaakt – en Paul Bond is daar een levend bewijs van – maar op de publieke radio of in de ‘hitlijsten’ moet de liefhebber er wel véél harder naar zoeken dan destijds.
 
Het maakt Sunset Blues géén gedateerde, maar juist een ouderwets goeie plaat, die al vlot verrassend vertrouwd klinkt. In zes sterke composities en een charmant instrumentaal intermezzo presenteert Bond een compacte proeve van bekwaamheid. De auteur heeft het hart op de tong in fraai verhalende songs.  Invloeden uit Nashville en New Orleans (Bond is voor alles pianist) én van de grote singer-songwriters en kwaliteitspopsterren uit de jaren zestig en zeventig vinden daarheen hun weg. Ze zorgen nu eens voor swing en dan weer voor gevoelige ingetogenheid. Opgeteld levert dat een hecht geheel op, dat zijn kwaliteit en aangename charme geen moment verliest. Sterker nog, het doet nu al verlangen naar een vervolg en naar de eerstvolgende gelegenheid Paul Bond dit repertoire ook eens live te horen brengen. Maar oordeelt u vooral zelf.