Vergaene Glorie: memoires van Kortijkse punks

Persoonlijke boeken over muziek zijn vaak een feest. Het dondert niet waar het zich afspeelt, als je net iets meer dan gemiddeld van muziek houdt, herken je jezelf altijd wel ergens in. Bijna-zestigers Ludo Halsberghe en Nico Decock blikken in Vergaene Glorie terug op hun leven dat begon in het Vlaamse Kortrijk en hen naar alle windrichtingen voerde.

Ze waren zestien en hadden een heel leven voor zich. In de vroege jaren 80 speelden Ludo Halsberghe en Nico Decock, allebei geboortejaar 1965, in Kortrijk in een rommelig punkbandje, genaamd Vergaene Glorie. Dat bandje bleek, zoals veel bandjes, geen lang leven beschoren. Nico: ‘De nasleep van de ruzie die ontstond bij het einde van onze punkband bleef nog lange tijd nazinderen. Loskomen uit rancunes is niet altijd eenvoudig. Zeker niet als je een tiener bent die nog niet geleerd heeft te relativeren. Veel redenen om elkaar niet uit het oog te verliezen waren er dus niet.’

Coming of age
Twee decennia later lopen ze elkaar weer eens tegen het lijf, maar echt vlotten wil die hernieuwde relatie nog niet. Dat gebeurt weer veel later, en dan is het meteen raak. Ze gaan in e-mails herinneringen ophalen en stellen na enige tijd vast dat ze zo veel materiaal hebben ‘dat ze er wel een boek van kunnen maken.’ En zo werd de basis gelegd voor Vergaene Glorie, naar het bandje waarmee voor hen alles begon. In bijna vijfhonderd pagina’s lees je over hun ‘coming of age’, afgezet tegen de tijdgeest vanaf de jaren 60 tot nu. Van jeugddromen en puberale avonturen tot ouder worden en je afvragen wat er in het leven toe doet; alles komt voorbij. Politiek, religie, kunst en cultuur, radio en tv, concerten, het kroegleven, vele artiesten en dat alles tegen wisselende decors als Kortrijk, Antwerpen, Oostende, Amsterdam, Japan en Amerika. Er zit veel herkenbaars in.

Greedy Ramone
Los van een aantal artiesten die de revue passeren, is deze hele historie nieuw voor mij. Uitgezonderd één onderdeel: de avonturen van Nico met drummer Marky Ramone. Ergens in 2000 zag ik Nico met zijn bandje The Buckweeds in de Batcave, de kleinste zaal van 013 in Tilburg, samen met de Amerikaanse punkrockers The Huntingtons en, uit Nederland, The Travoltas. Achter de drumkit bij The Buckweeds zat niemand minder dan Marky Ramone. Het bleek het begin van een samenwerking die enkele jaren zou duren. En het jaar erop was ik bij een van de eerste optredens van de nieuwe band Marky Ramone & The Speedkings, met Nico op gitaar. Toen al hoorde ik in de wandelgangen van Nico, die zich als Nick Cooper voorstelde en die alles rond de band mocht regelen, over het divagedrag van de New Yorkse vedette. Dat alles heeft hij nu in detail vastgelegd, en zeker dat verhaal is hilarisch en, hoewel ik geen wederhoor kon doen, tegelijk ontluisterend. Want Marc Bell, zoals hij echt heet, eist niet alleen alle eer op, maar als ‘Greedy Ramone’ ook vrijwel alle verdiensten. Het is het eeuwige dilemma bij populaire muzikanten – of tv-presentatoren - die uiteindelijk door de mand vallen met hun gedrag: op hun geleverde prestaties valt weinig af te dingen.

Ze zijn begonnen in de punk, maar de twee auteurs zijn op maatschappelijk vlak best goed terechtgekomen. Nico werd internationaal executive consultant voor HR en Change & Transformation Management en had jarenlang een topfunctie in Japan. Maar hij bleef altijd wel gitaar spelen. Ludo ontwikkelde zich tot financieel analist bij GO! Onderwijs van de Vlaamse Gemeenschap en ging de politiek in. Dat is geinig om in gedachten te houden als je door hun avonturen bladert.

Van Vergaene Glorie zijn de eerste 500 exemplaren verkocht. Het wordt bijgedrukt. Ook komt er een documentaire over het thema. Wie vanuit Nederland een boek wil kopen: info@huntandpeck-books.com