Toekomstmuziek over aardse zaken

Het gebeurt niet vaak, een Nederlandse artiest die tekent bij een groot internationaal label. Het overkwam de Rotterdamse Naomi Sharon. Toen ze een appje kreeg van superster Drake, hoefde ze niet lang na te denken. In 2023 kwam haar eerste album Obsidian uit op zijn OVO Sound label.

Door Sander Warmerdam

De eerste artiest aan wie Naomi Sharon doet denken als je de promotiefoto’s van haar ziet, is Miles Davis. Een vergelijkbare extravagante zonnebril, dezelfde zelfverzekerde uitstraling. Een gedachte verder komt Sun Ra voorbij, de legendarische bandleider met zijn kosmische afro-futuristische filosofie. Haar album Obsidian klinkt als muziek die je zou horen in een nachtclub op Mars: zwoel, ongrijpbaar en abstract. Met aardse thema’s als liefde, verdriet, afscheid. De toekomst is nu.
 
De Caribisch-Nederlandse Naomi Sharon Webster (1995) wordt geboren in Rotterdam. Al vroeg weet ze dat muziek een centrale rol in haar leven moet spelen. Ze gaat naar de theaterschool en zingt in musicals als Dreamgirls, de Lion King en Tina Turner. Twintig is ze als ze in 2015 meedoet aan The Voice. In een lange witte jurk en met geblondeerd haar zingt ze een vlekkeloze (You Make Me Feel Like) A Natural Woman van Aretha Franklin. Technisch klopt alles, wat mist is de krachtige tederheid die haar nu zo bijzonder maakt.
 
Via-via komt een nummer van haar bij Drake terecht, de man met meer dan 80 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify. Een fenomeen. Hij houdt van haar stem. Die doet hem denken aan Sade, een krachtige vrouw uit zijn jeugd. Met Drake deelt ze de liefde voor Sting. Ze inspireren elkaar. In een interview met 3 voor 12 vertelt ze over de begeleiding van de Canadese rapper. Door hem zocht ze haar grenzen op. Drake zei: “Je hebt mooie muziek, maar waarom zou je in het r&b-kader blijven, waar luister je naar als je uitgaat? Door hem experimenteerde ik met amapiano.” Dat laatste blijkt een gouden greep.
 
Amapiano (‘de piano’s’ in het Zulu) is een subgenre van Zuid-Afrikaanse housemuziek. Het is een samensmelting van deep house, jazz en lounge, met synthesizers en stevige baslijnen. Het geeft een vibe aan de muziek die moeilijk uit te leggen valt, maar die je meteen herkent. Een amapiano-track als Water van Lyla zou de dj op Mars makkelijk na het nummer Push van Sharon kunnen draaien. Dit is een samenwerking met Omah Lay, een Nigeriaanse zanger en producer die zalen uitverkoopt met zijn uitbundige ritmes en dark vocals. Een playlist die Sharon maakte voor Interview Magazine geeft een mooi inkijkje in de artiesten waar ze zich verder mee verwant voelt: Snoh Alegra, Yebba, Sade, Drake en CKay.
 
Zelfliefde is een belangrijk thema in de teksten van Naomi Sharon. Zelfliefde uit zelfbescherming, om te dealen met de tegenslagen van het leven. Haar ouders scheidden toen ze naar de middelbare school ging. In een periode van zelfontwikkeling kreeg ze verdriet te verwerken. Door therapie leerde ze om mensen weer te vertrouwen. Al weet ze ook dat alles vergankelijk is. In 2020 vertelt ze dat ze veel zin heeft om met haar vriend, met wie ze dan zeven jaar samen is, te trouwen. Ze mijmert over kinderen. Drie jaar later, in 2023, is de relatie voorbij. Tijdens het maken van Obsidian verwerkt ze de breakup. Het maken van het nummer Definition Of Love was pijnlijk maar noodzakelijk. Een logische openingstrack, zegt ze in het 3 voor 12 interview: “Ik wilde met hoop beginnen. Dat is er altijd, door het verdriet en de boosheid heen.”
 
De Nederlandse en buitenlandse pers zijn lovend over haar album. Interview Magazine schrijft: “Ze is als een Sade voor de nieuwe tijd. Ze neemt je in dertien nummers mee op een reis die je voert langs wedergeboorte, spiritualiteit en nostalgie.” NME wijst ook op de spiritualiteit waarmee Obsidian doordrenkt is. “Het is een album dat troost door kwetsbaarheid.” In een interview met NME zegt Sharon dat het nummer Myrrh erg speciaal voor haar is. De woorden waren lange tijd te pijnlijk om te zingen. Het is moeilijk toe te geven dat jezelf in een relatie bent kwijtgeraakt:
Now you got me healing by myself
Now that I don't live under your spell
I don't even recognize myself
Good times turn into goodbyes

Ze was dan wel in de studio maar liever wilde ze vluchten. Tot de producer een melodie speelde en de inspiratie als vanzelf kwam. Ze noemt het een emotioneel hoogtepunt op het album.
 
Hoewel Sharon kwetsbare muziek maakt, kan ze ook spijkerhard zijn. Nadat ze op straat werd aangerand, begon ze met de vechtsport Brazilian Jiu Jiu. Een sport waarbij ‘zacht’ het door het gebruik van de juiste technieken kan winnen van ‘hard’. Een zwakkere aanvaller kan dus winnen van een sterkere. Als het nodig is, ‘sloopt’ ze mensen tijdens wedstrijden, zegt ze in een interview met VICE. “Al is dat niet lief voor de tegenstander om te zeggen”, voegt ze lachend toe.
 
Naast haar muziekcarrière heeft ze ook nog tijd om te acteren. In de Nederlandse misdaadserie Santos speelt ze Sharon. De straten van Rotterdam zijn het decor voor spannende verhalen over containers, coke en kogels en de liefde tussen twee mensen die niet los kunnen komen van de onderwereld.
 
In een tijd van autotune wil Sharon haar nummers live kunnen zingen. Ze wil authentiek en tijdloos zijn, geen kunstjes herhalen vanuit nostalgie maar invloeden samenvoegen en iets nieuws maken. Een beroemd citaat van muziekvernieuwer Miles Davis zou haar levensmotto kunnen zijn: “Ik denk altijd aan creëren. Mijn toekomst begint wanneer ik in de ochtend wakker word en het licht zie.” Het valt niet te voorspellen in welk sterrenstelsel Sharon uiteindelijk zal uitkomen.