Thomas Dutronc, een Franse vedette in de Ardennen

Kind van een beroemdheid zijn, dat is doorgaans een vloek op zich. Thomas Dutronc komt er moeiteloos mee weg. Hij is de enige zoon van Françoise Hardy en Jacques Dutronc. In La Douce France is de replica van zijn vader al net zo befaamd als zijn ouders. De 43-jarige gitarist en zanger acteerde in films, leverde composities voor albums van zijn ouders, hielp samen met dat andere grote Franse talent, Benjamin Biolay, nestor Henri Salvador vlak voor diens verscheiden aan een glorieuze comeback, en schudde en passant een aantal soundtracks uit zijn mouw.

Na een kortstondige periode met het Gipsy Project en het A.J.T. Guitar Trio ging Thomas Dutronc eind jaren nul solo. Zijn muziekstijl is sindsdien manouche, zoals we die kennen van grootmeester Django Reinhardt. Hij steekt de swingende zigeunerjazz in een hoogst aanstekelijk poppy jasje. Zijn debuutalbum Comme Un Manouche Sans Guitare was gelijk raak: liefst 600.000 exemplaren gingen er van de hand. Zijn eerste hit J’aime Plus Paris kan gerust doorgaan voor het antwoord op papa’s klassieker Il Est Cinq Heures, Paris S’éveille.

Voor een concert van zo’n Franse coryfee moet je de zuidelijke grens oversteken. Zo belanden wij afgelopen donderdag in Limbourg, een stoffig stadje in de Ardennen. Jong en oud is uitgelopen en vult Le Kursaal. Na een kort voorprogramma door het lieftallige zangeresje Clio, dat oogt als een zusje van Françoise Hardy in haar jonge jaren, staat plots, zonder aankondiging, Thomas Dutronc met zijn kwartet op het podium. De speelvloer kent een knus hoekje met een stel campingstoelen en een parasol.

De geroutineerde muzikanten, met als uitblinkers violist Pierre Blanchard en gitarist Rocky Gresset, brengen een relaxte set met een twintigtal nummers, geplukt uit Dutronc’s drie albums, aangevuld met enkele jazzklassiekers, waaronder I’ll See You In My Dreams en Minor Swing van wie anders dan Django Reinhardt. Als verwacht passeren alle hits de revue: Sésame, Demain!, Allongés Dans L'herbe, Comme Un Manouche Sans Guitare en, uiteraard, J’aime Plus Paris. Vlak voor het eind komt er nog een mooie versie van John Lennon’s Love langs.

Halverwege het concert trekken de muzikanten een flesje wijn open. Even later nodigt men op hartelijke wijze het publiek uit op het podium een dansje te wagen. Het volk is dolenhousiast en klapt vrolijk mee, in de maat, dat gelukkig wel. Geen arrogante Fransozen hier. Hoe fijn om te kunnen constateren dat een vedette als Thomas Dutronc, die in zijn thuisland grote zalen à la Olympia doet vollopen, ook wil schitteren in een morsig zaaltje middenin de donkere Ardennen. Chapeau dan wel alpinopetje af!