The Veils: ingetogen theatraal
Onbegrijpelijk dat een band van het kaliber als The Veils zo klein is gebleven. Aan de kwaliteit van het liedmateriaal ligt het evenmin als aan hun indrukwekkende stage presence. Zanger Finn Andrews beschikt met zijn zwarte pak, Zorro-hoed en stem met aangenaam krasje over voldoende charisma om een zaal te vullen; zou je denken. Toch lijkt het kleine circuit de uit Londen afkomstige band niet te deren. En misschien is het juist het ontberen van die ambitie van het dikke-ego naar altijd meer dat The Veils zo aantrekkelijk maakt. Ondanks zes goed ontvangen albums geldt het sextet nog steeds als een goed gekoesterde geheimtip.
Zondag 18 juni speelde The Veils in de behoorlijk gevulde kleine zaal van de Muziekgieterij in Maastricht. Routineus was het. Maar ook bijzonder in zijn imperfectie. Want aan de stembanden van Andrews was de road fatigue goed af te horen. Even leek het zelfs of zijn stem het tijdens het iconische Swimming with the Crocodiles helemaal begaf. In de iets hogere regionen werd het krasje een behoorlijke kras, een scheur zelfs. En juist die breekbaarheid verschafte het nummer - het hele concert eigenlijk - zijn emotionele zeggingskracht. Aan pathos geen gebrek. Wie het hele optreden zijn hoed op houdt, is zich van zijn voorkomen bewust. Maar het hoort bij deze muziek, die gebaat is bij het evenwicht tussen dramatisch effectbejag en kleine onvolmaaktheden. The Veils zijn eerder esthetisch dan onstuimig. Niet bijster origineel, maar wel met hart, ziel en routine.
De muziek roept onwillekeurig de duistere sfeer van Nick Cave in herinnering. Maar je kunt er ook Jeff Buckley of Leonard Cohen in herkennen. Groots, overweldigend en toch ook ingetogen. In de melancholische liedjes waaieren de thema’s breed uit. Er figureren in de liedjes heel wat dieren, hemellichamen en andere wezens, zoals God en de duivel, de stierenvechter, vogels, krokodillen en de ringen van Saturnus. The Veils gaat, zoals op het beklijvende The World of Invisible Things van hun laatste album …And Out Of The Void Came Love, over het zichtbare, het imaginaire en de wereld van het gevoel.
Dit nieuwe, zevende album kwam letterlijk uit de leegte voort. Niet alleen doorbrak het een radiostilte van zeven jaar na hun vorige album Total Depravity (Andrews bracht wel nog in 2019 het soloalbum One Piece At A Time uit en deed een wereldtournee waarin hij zijn pols brak en lang moest revalideren), het rees ook op uit de creatieve windstilte van de pandemie. Of The Veils überhaupt nog eens op de proppen zouden komen met een nieuw album was de vraag. Finn Andrews was teruggegaan naar het land van zijn jeugd Nieuw-Zeeland, trouwde en werd vader. Maar de afstand tot zijn geboortestad Londen en zijn nieuwe leven met lege agenda wakkerde de inspiratie kennelijk aan waardoor er genoeg liedjes waren voor het dubbelalbum…And Out Of The Void Came Love; een van hun beste platen.
In Maastricht werd rijkelijk geput uit dat nieuwe album, maar ook uit Nux Vomica uit 2006 en Total Depravity uit 2016. Deze albums vormen min of meer de kern van hun muzikale oeuvre. Het sextet werkte zich in een afgemeten show van negentig minuten vakkundig door de setlist die geen seconde verveelde. Het smaakte na afloop zelfs naar meer. Maar juist in die afgepaste hoeveelheid liedjes school de aantrekkelijkheid van deze show die je meteen aanspoorde om thuis nog eens uitgebreid in de discografie van The Veils te duiken en je nu al deed verlangen naar een volgende keer.
Finn Andrews wist de show een zweem van mystiek en emotie mee te geven. Met zijn 39-jaar maakte hij een gelouterde indruk, als iemand die weet wat er in het leven te koop is en die vroegwijs beseft dat uit leegte betekenisvolle dingen kunnen voortkomen. Dat de band niet groter is dan je op basis van de albums en de livereputatie zou verwachten is misschien wel opmerkelijk, maar ook een zegen. Want The Veils lijken zelf helemaal niet te talen naar groter en meer. En voor het publiek blijft de band daardoor aangenaam bereikbaar zonder dat alle betovering van hun liedjes wordt prijsgegeven. Er blijft genoeg te raden over. The Veils ontsluieren niets en dat is maar goed ook. Zo krijgt de magie van de muziek ruim baan in de kleine zaal. Ingetogen theatraal.