The Murder Capital: gevoelsdiepte
Wie in het chique hoofdstedelijke etablissement aan het Leidseplein twee rockmuzikanten moest aanwijzen, zou ongetwijfeld uitkomen bij de twee Ierse leden van The Murder Capital. Ruggen gekeerd naar het raam, blikken verstild. Zanger James McGovern en gitarist Cathal Roper zijn maar kort in Nederland, op een snelle promotieronde voor hun nieuwe album Blindness. De verveling druipt van hun gezichten. “This definitely feels like work”, mompelt McGovern wanneer hij wordt aangesproken op de monotonie die dergelijke promo-interviews met zich meebrengen. Toch is het niet louter kommer en kwel, nuanceert Roper: “Door over een album te praten, zien we zelf ook steeds scherper welk concept zich gaandeweg aftekent.”
Tekst Ludo Diels Foto Han Ernest
Postpunk duldt geen onverschilligheid. Je omarmt het of verwerpt het. Alles of niets. In eerste instantie behoorde ik tot die laatste categorie: The Murder Capital liet me onverschillig. Waar generatiegenoten als Fontaines D.C. en indiefolkband Lankum met hun melodieuzere palet meteen iets bij me losmaakten, leek The Murder Capital eerder aansluiting te vinden bij bands als het Britse Idles. Staccato-zang, zinnen als statements. Barricademuziek. Shoegaze noise en liedjes over onmacht en hartzeer. Helemaal mijn ding, maar in de regel toch wel iets minder toegankelijk. Maar toen zag ik hen als voorprogramma bij Nick Cave en ontdekte ik iets wat me eerder was ontgaan. Hun muziek bezit meerdere betekenislagen, die zich slechts langzaam prijsgeven. Gaandeweg werd dat zichtbaar. Dus wekte de band mijn interesse.
Die interesse hield stand. The Murder Capital verkent de binnenwereld. Die is donker, introspectief en diep. Muziek die het gevoelsleven fileert, bedoeld voor wie de confrontatie met zichzelf niet schuwt. Geen licht verteerbare kost, geen achtergrondgeluid. “We maken geen muziek voor mensen die simpelweg vermaakt willen worden,” stelt James McGovern. “Dit is voor degenen die niet bang zijn om in de afgrond te kijken.”
Die afgrond kent hij van dichtbij. De naam van de band is een verwijzing naar McGoverns vriend, dichter en muzikant Paul Curran, die zich van het leven beroofde. Het verlies drukt een stempel op het oeuvre van The Murder Capital, dat zich niet beperkt tot existentiële bespiegelingen, maar ook de link legt met de bredere tijdsgeest. “Depressie is volksvijand nummer één”, zegt gitarist Cathal Roper, die als ervaringsdeskundige spreekt. “Het treft steeds meer jongeren en toch wordt het amper serieus genomen. Dit is wel wat er gebeurt in de wereld.”
The Murder Capital live: 13 mei in Ancienne Belgique, Brussel; 14 mei in Doornroosje, Nijmegen; 15 mei in de Melkweg, Amsterdam.
Het volledige interview met The Murder Capital is te lezen in Heaven magazine dat 4 april verschijnt. Met daarin ook interviews met o.a. Japanese Breakfast, Wunderhorse, Perfume Genius en The Devil Makes Three.