The J. Geils Band

Hubert van Hoof schreef voor zijn aangekondigde dood op 31 december 2023 nog tientallen columns. “Die ideeën heb ik toch nog liggen, en die rond ik af.” Zijn vaste column in Heaven magazine zullen we niet voortzetten, maar ze zijn te leuk/raak/prikkelend om ze te laten verstoffen. Dus plaatsen we ze met enige regelmaat online.

Tekst Hubert van Hoof
 
Na het eerste Nederlandse liveoptreden van Bruce Springsteen in de Rai in Amsterdam (1975) mochten Constant Meyers en ik plaatjes draaien op de afterparty in de Wintertuin van Hotel Krasnapolsky. De leden van de band vermaakten zich uitstekend op onze reggae en New Orleans-klanken en we waren het er over eens: dit debuut van Bruce Springsteen was het beste dat we ooit gezien hadden. Maar vijf jaar later volgde het verpletterende concert van The J.Geils Band op Pinkpop. De avond ervóór had ik een afspraak met Peter Wolf in Hotel Maastricht. De arme zanger verscheen daar gebutst met een blauw oog als gevolg van een schermutseling op straat in Londen. ‘Wrong time, wrong place’,was zijn nonchalante reactie. Desondanks begon de ras-deejay welgemutst aan een uurtje met zijn Favoriete Plaatjes (Motown,Dyke & The Blazers, dat werk) enthousiast aangemoedigd door medeprogrammamakers Nathalie Kester en Martijn Stoffer.

Ook de volgende dag piekte de gehandicapte als vanouds: Heresawoofatoofagroovamamatoofa en baybeee GIVE IT TO ME..! De Boston Boogie kwam op gang en tien minuten later was Pinkpop verkocht. Nog sterker was Düsseldorf waar de J. Geils Band zo vernietigend te keer ging dat hoofdact The Rolling Stones daarna geen schijn van kans meer maakte. Maar de J. Geils Band mocht dan op dat moment wel de beste live-act ter wereld, de financiële situatie van de groep was helemaal niet zo rooskleurig. Zeker, ze hadden hits met Freeze Frame en Centrefold, maar het bleek dat royalties uit Europa maar niet binnen kwamen. Ik bood hulp aan en besloot na te gaan hoe dat zat. Toen ze nog volslagen onbekend waren hadden ze hun rechten ondergebracht bij de publishing company van uitgerekend een Maastrichtse uitgever. (Wie ‘handig’ is koopt de rechten voor weinig geld en hoopt daar dan later mee te cashen als de band gaat scoren.) Deze figuur, Charlie P. stond bekend als een gewiekste handelaar die het op zijn zachtst gezegd niet zo nauw nam met het afdragen van royalties.

Ik zat zelf met een dilemma: elke keer als ik een Geilsband-plaatje draaide verdiende deze klojo geld. Ik besloot achter hem aan te gaan. Bleek dat hij zich in Zwitserland verschool, wel vaker een vluchtplaats voor onrechtmatig verkregen geld.Ik kreeg hem uiteindelijk aan de telefoon en stelde hem voor de keus: betalen of ik zou een boekje over hem open doen. Hij koos eieren voor zijn geld, bang voor bad publicty. De J. Geils Band is uiteindelijk uiteengevallen. J. Geils en Magic Dick rommelden nog wat in de marge en Peter Wolf maakte een aantal sublieme soloplaten die steeds hoog in mijn jaarlijstjes eindigden, maar voor geen meter verkochten.