The Eddy: jazz & Parijs

Aha, hij had het over The Eddy, Jowee Omicil, toen we elkaar een jaar geleden spraken in TivoliVredenburg. Veel meer dan ‘ik speel in een serie’ mocht hij niet kwijt, op straffe van ontslag, neem ik aan. Hij is saxofonist Jowee – helemaal op het eind even hoboïst – van de band in jazzclub The Eddy. De acht afleveringen van de gelijknamige serie serveren het wel en wee van de bandleden en non playing captain Elliot Udo, en geven ons een uitgebreide inkijk in het leven in de Parijse banlieue. Toeristisch Parijs blijft geheel buiten beeld.

Netflix heeft het niet kinderachtig aangepakt. De supervisie over The Eddy is in handen van Damien Chazelle, Oscar-winnaar, schrijver/regisseur van Whiplash en regisseur van La La Land. Schrijver is Jack Thornton, alle muziek, geschreven door Glen Ballard, is live ingespeeld. De acteurs zijn tevens voortreffelijke muzikanten, afgezien van de maffiosi en de politiemensen.

Vier regisseurs nemen elk twee afleveringen voor hun rekening, steeds met een van de bandleden centraal. Chazelle doet de eerste twee, en dat zijn meteen de beste. De andere drie, Houda Benyamina, Laila Marrakchi en Alan Poul, laten wat losse eindjes achter en variëren meer dan nodig het tempo in de scènes.

Parijs is jazz, al sinds Amerikaanse militairen na de Tweede Wereldoorlog verkozen daar te blijven. De serie speelt zich af in het 13e arrondissement, waar Chazelle een ruim deel van zijn leven heeft gewoond. Het leven is armoedig en hard, en bandleider Elliot Udo moet alles doen om zijn club te redden van de ondergang en zijn band bij elkaar te houden. Bovendien komt zijn wat rebelse dochter onverwacht bij hem wonen. De club heeft ook een schuld aan de maffia. Dat verhaal is verweven met het bandleven en lijkt mij in de serie geschoven om de spanning te verhogen. Dat was niet nodig geweest, Udo heeft al problemen genoeg, de Oost-Europese schurken voegen niet heel veel toe.

Het belangrijkst is natuurlijk de muziek, de taal die iedereen spreekt. In de serie horen we trouwens door elkaar Frans, Engels, Arabisch en Pools. Iedereen die een moment van overpeinzing nodig heeft omdat het weer eens tegen zit, pakt automatisch zijn instrument en speelt wat.
Hoogtepunten zijn de oplaaiende ruzie tussen Udo en zijn bandleden als ze een van zijn nummers maar niet naar zijn zin willen spelen, en de moslimbegrafenis. De oude vader en de puberende zoon van de overledene helpen elkaar bij de rituele wassing van hun zoon respectievelijk vader. Ontroerend.

Wie van jazz houdt: kijken en genieten van de muzikale improvisaties. Dat geldt ook voor wie Parijs wel eens van een ander kant wil zien.