Texas opent voor Texas

Een band die zijn eigen “voorprogramma” is. Zo beschrijft de Schotse band Texas zichzelf tijdens de huidige tour, die zaterdag 23 april Oosterpoort in Groningen aan doet.

Tekst Steven Walter; Foto Julian Broad

Zangeres Sharleen Spiteri en haar mannen hebben wat te vieren. Hun debuutalbum Southside – met daarop onder meer I Don’t Want A Lover – bestaat dertig jaar. Eigenlijk, is het dertig-plus, want door de coronapandemie moest de viering van het jubileum worden uitgesteld. Maar nu zijn ze er klaar voor. En passant is er ook aandacht voor hun meest recente plaat Hi!. “We doen eigenlijk twee tours door elkaar. Zoals we de concerten nu hebben opgezet kun je zeggen dat Texas de openingsact is voor Texas”, zegt Spiteri met een lach.

Een concert bestaat uit twee delen. In het eerste deel wordt Southside integraal gespeeld. Dat gebeurt in een intieme setting, zoals het album destijds ook door de band in de studio is opgenomen. Na de pauze volgen de latere hits en nummers van Hi! En eigenlijk is er nog een reden voor een feestje, want het legendarische album White On Blonde kwam een kwart eeuw geleden uit. “Dankzij corona zijn we druk bezig onszelf in te halen”, merkt Sharleen op.

Teruggeworpen in de tijd
Centraal staat dus de viering van het Southside-jubileum. Meer bands grijpen zo’n gelegenheid aan om met een rondgang langs de podia stil te staan bij een debuut- of iconisch album. Is dat wel nodig? Wat Texas betreft zeker wel. Spiteri: “We doen niets dat we niet willen doen. Als ik alles zou moeten doen wat anderen willen, dan had ik geen carrière. Ik houd van touren en wilde deze reeks graag doen. Het voelt heel bijzonder om te zien hoe het publiek reageert op deze nummers. Ze gaan dertig jaar terug in de tijd. Ik heb die reactie zelf ook. Dat is een ongelofelijk gevoel.”

Hoe ging dat nummer ook alweer?
Nummers als I Don’t Want A Lover, Everyday Now en Thrill Has Gone staan standaard op de setlist van Texas, maar al die andere Southside-nummers moesten voor deze anniversary-tour weer in de vingers en de hoofden van de bandleden komen. “Toen de voorbereiding voor deze toer begon zag ik die titels staan en dacht ik bij sommige nummers: Hoe gingen die ook alweer? Ik luisterde weer uitvoerig naar Southside. Alles kwam snel terug hoor. En mocht ik tijdens een optreden eens een regel vergeten, dan is er gelukkig nog het publiek dat mij helpt. Het nummer Fight The Feeling vind ik nog wel een uitdaging om te doen. Waarom is dit nummer zo snel? Waarom heeft het zoveel woorden? Ze moeten zo vlug achterelkaar worden gezongen. Ik krijg haast niet de kans om adem te halen. Gebruikte ik speed toen ik dit verdomde nummer inzong? Ja, dat nummer is wel een uitdaging. Daarnaast is nu mijn stem compleet anders dan toen we het album opnamen. Ik zong het destijds als 18-jarige. Ik ben nu 54. Mijn stem is sterker, getraind door jarenlang zingen. Ik haal beter adem. Maar er zit een onschuld en naïviteit in die liedjes… Als ik nu nummers schrijf is dat natuurlijk anders. Je eerste album is je eerste album. Dat blijft bijzonder. Dat jubileum vieren we, maar het gekke is, het voelt alsof het gisteren was dat we die nummers opnamen.”

Chic-man in de woestijn
Overigens verliep het maken van het debuutalbum niet van een leien dakje. “Drie keer probeerden we het te maken. In Amerika werkten we met Bernard Edwards van Chic als onze producer. Hij kreeg echter een zenuwinzinking en vluchtte de woestijn in. Midden tijdens het werk daar. Dus we zaten met een album dat niet af was. Met onze staart tussen de benen keerden we terug naar Schotland, want we hadden eigenlijk niets. Toen kregen we een andere producent, maar dat werkte niet. Pas toen Tim Palmer kwam, was die klik er wel. Hij begreep wat we wilden maken. Dat het gelijk een hit was, was natuurlijk geweldig.”

Texas staat op 23 april In de Grote Zaal van SPOT/De Oosterpoort in Groningen.