Steve Winwood: solo-live

De afgelopen veertig jaar heeft Steve Winwood vele soloplaten uitgebracht, maar een liveplaat was er nog niet. Daarin is nu verandering gekomen met Winwood Greatest Hits Live. Je kunt kiezen uit een (propvolle) dubbel-cd of vier vinylschijven. Een mooi loopbaanoverzicht van een groot talent.

Heeft Steve Winwood – die volgend jaar zeventig wordt – ooit een slecht album gemaakt? Ik denk het niet. Oké, zijn korte avontuur met Stomu Yamashta was niet heel indrukwekkend, maar verder is het allemaal goed tot zeer goed.

Zijn fenomenale zang in The Spencer Davis Group, het veelzijdige werk van Traffic, zijn kortstondige uitstapje met Eric Clapton en Ginger Baker in supergroep Blind Faith, het is allemaal van grote klasse. En dat geldt ook voor de tien soloplaten die hij de afgelopen veertig jaar heeft uitgebracht. Zijn grootste succes boekte hij met de tweede, Arc Of A Diver, maar die vond ik nogal gelikt en weinig avontuurlijk in vergelijking met de titelloze eerste, voor mij zijn allerbeste soloplaat, al is lang niet iedereen dat met me eens. Gaandeweg zakte hij weg naar de achtergrond, aan de kwaliteit van zijn werk lag dat niet; met name Nine Lives uit 2009 is ijzersterk.

Winwoods voorlaatste album – een duoproject met Eric Clapton – dateert ook van 2009. Live From Madison Square Garden is voor een fan niet verrassend, het is wel een leuke aanvulling. En dat geldt eveneens voor de opvolger, Winwood Greatest Hits Live, zijn eerste solo-liveplaat, die sinds 1 september in de winkel ligt en waarvoor hij heeft geput uit zijn rijke archief.

Die titel klopt natuurlijk niet echt, want de meeste nummers van deze 2cd/4lp hebben niet heel vaak op de radio geklonken. Why Can’t We Live Together (Timmy Thomas) zal veel vaker in de versie van Sade zijn gedraaid dan in de Winwood-uitvoering, waarvan de studioversie in 2003 verscheen op About Time. En Them Changes is bovenal een nummer van Buddy Miles – en is waarschijnlijk het meest bekend in de versie van Hendrix’ Band Of Gypsys.

Het overgrote deel van deze 23 nummers, die samen tweeëneenhalf uur duren, is uiteraard eigen werk, en biedt een mooi carrièreoverzicht. Vooral de Traffic-periode is goed vertegenwoordigd, met klassiekers als Dear Mr. Fantasy, Low Spark Of High Heeled Boys, Medicated Goo en John Barleycorn. Ze klinken stuk voor stuk nog steeds overtuigend, maar eigenlijk geldt dat voor alle songs, van I’m A Man tot Roll With It.

Een echte superster is Steve Winwood nooit geworden. Dat hij tot de allergrootsten behoort staat buiten kijf.