Stereophonics: het wachten is (bijna) voorbij

Na een Black Album (Metallica) en White Album (The Beatles) ligt eind deze maand Stereophonics’ Make ‘em Laugh, Make ‘em Cry, Make ‘em Wait oftewel het Pink album in de platenwinkels. Bassist Richard Jones vertelt over de nieuwe muziek, liedjes in “kleuren” zien en een enorm misser door een tatoeëerder.

Tekst Steven Walter

Richard Jones zat al te trappelen. Make ‘em Wait was zeker van toepassing op de band en fans. “Drie jaar wachten is ten einde. De band is weer ‘on the road’, heerlijk’”, zegt Jones vanuit Washington. De aftrap van de nieuwe wereldtour heeft hij net achter de rug.
Drie jaar van Phonicsdroogte is voorbij. Oké, vorig jaar verscheen nog een plaat van frontman Kelly Jones, maar Oochya! – het vorige studioalbum van de Welshe band - dateert alweer uit 2022. Nu ze de concertzalen weer opzoeken, breekt voor hen ook weer momenten van laugh en cry aan. “Die titel heeft alles te maken met het zitten in een band als Stereophonics. Dat draait om vriendschap, camaraderie. Je doet en deelt alles samen. De successen, de worstelingen. Er zijn zoveel momenten geweest dat er tranen vloeiden en dat we gierden van het lachen. We helpen elkaar door alle fases van het leven. En het wait-gedeelte? Terug aan het toeren betekent ook veel wachten; wachten op vliegvelden, rondhangen in hotels...”

Roze
De naam van het album dat op 25 april verschijnt en de keuze voor roze komen uit de koker van zanger/gitarist Kelly Jones. Richard (geen familie van Kelly): “Hij schrijft de nummers, maar stopt ook veel werk in het design van het album. Hij ziet een project - zoals liedjes en een album - in kleuren. Een kleur staat voor een bepaalde emotie en bij deze plaat hoort een hartverwarmende, positieve kleur. Iets dat je doet denken aan leuke dingen. Dat kunnen we wel gebruiken in deze tijd. Roze dus.” Volgens Richard is het aan de creatievelingen van deze wereld om mensen mee te nemen langs verschillende emoties. “Of dat nu schilders, acteurs, auteurs of muzikanten zijn. Wij proberen die emoties op te roepen.” Kunstwerken kunnen onder meer plezier brengen, troost bieden, herkenning schenken.
Eerder gaf Kelly al aan dat een bezoek aan een New Yorkse galerie het startpunt voor de plaat vormde. “Ik zag een schilderij van Louise Bourgeois, getiteld Art is a Guaranty of Sanity.  Ze geloofde dat kunst een vorm van mentale genezing was en een manier om moeilijke emoties te verwerken. De spelling trok me het eerst; de eenvoud van de woorden geëtst op een roze tegel. Dus probeerde ik mijn titel te krassen, geïnspireerd door mijn eigen leraren aan de kunstacademie, dertig jaar geleden. En ik vond het geweldig. Ik hield van de eenvoud van het roze. De Pink Album was geboren”, lichtte de zanger toe.

Zoeken naar dé sound
Een kleur vinden is mooi. Maar de juiste nieuwe sound ontginnen is weer wat anders. Richard: “Tijdens de opnames in de studio was er een moment waarop we wisten: we hebben enkele zeer sterke, pakkende songs in handen. Toch ontbrak er een element. Een ingrediënt waar we maar niet de vinger op kregen. Dat hield ons een beetje tegen; we wisten even niet welke kant we verder op moesten. Eén lied in het bijzonder bracht ons op het juiste spoor. Seems Like You Don’t Know Me. Van dat nummer maakten we wel vijf of zes versies. Het duurde dagen voordat we wisten in welke richting we dat nieuwe geluid moesten zoeken. Dat bleek om een geluid uit het keyboard te zijn. Dat was de sleutel. Zoiets voel je direct. Toen we die hadden gevonden, verliep het opnemen makkelijker. Die synthesizersound legde de basis voor het album. Iets nieuws vinden, is wat we bij elke plaat proberen. Het komt ook voort uit het feit dat we allemaal van verschillende muzieksoorten houden. Dat loopt echt van klassiek tot snoeiharde punk. We willen ons niet in één hokje plaatsen. Daar zijn we echt de band niet naar. We kunnen daarom tedere nummers maken, maar ook country songs en materiaal dat tegen heavy metal aan hangt. We zijn dan wel zo’n dertig jaar professionele muzikanten, maar we willen nog steeds leren zodat we ons publiek nieuwe geluiden kunnen laten horen. Door die verscheidenheid aan stijlen is ook deze nieuwe plaat een veelkleurig werk geworden.”

Tattoo
Terwijl Richard praat, zijn de tatoeages die zijn armen sieren duidelijk zichtbaar. Hij is echt dol op inkt. Zijn lichaam zit nagenoeg vol. “Mijn handen zijn nog ‘vrij‘. Ik denk er sterk aan om daar iets te laten zetten. In Amsterdam zit toch Hanky Panky (tatoeëerder Henk Schiffmacher, red.)? Hij heeft een paar van mijn maten getatoeëerd. Mogelijk heb ik rond ons optreden in AFAS Live even tijd om naar hem te gaan.’
De allereerste tattoo nam Richard als 16-jarige. Wettelijk gezien mag zoiets niet worden gezet op zulke jonge huid. De tatoeëerder uit de Welsh Valleys vond echter dat wie oud genoeg was om zijn shop binnen te stappen, ook oud genoeg was om een tattoo te laten zetten. “Eh… dat ging niet helemaal goed”, verklapt Richard. “Mijn achternaam is Jones en als een soort koosnaam wordt dat vaak verbasterd tot Jonesy. Maar hij spelde het verkeerd. Stond er ineens Jonsey op mijn arm! Ik heb wel vier jaar met dat ding rondgelopen. A real fuck up! Daarna heb ik er een andere tattoo overheen laten zetten, dus je ziet het niet meer.’

Stereophonics live: 28 april in Cirque Royal, Brussel; 30 april in AFAS Live, Amsterdam; 30 mei op Vestrock festival, Hulst; 31 mei op Dauwpop, Hellendoorn.

Make ‘em Laugh, Make ‘em Cry, Make ‘em Wait verschijnt op 25 april.