Recensie
Shane Alexander - Forever Songs

www.shanealexander.com
De Californische singer-songwriter Shane Alexander zette negen songs op zijn eerste soloalbum sinds A Life Like Ours uit 2019 en zijn achtste in totaal. Net als bij die vorige nam hij die vaak met anderen geschreven nummers op in zijn eigen Buddhaland-studio en hij produceerde ze samen met de wat steviger, country-getinte singer-songwriter Ted Russell Kamp, die overigens niet meespeelt. Alexander bewijst opnieuw dat hij een veelzijdig songschrijver is, met zijn ene been in de folkrock en zijn andere in de klassieke pop. Waar hij de songs van het eerste genre muzikaal klein houdt, pakt hij groter uit in het tweede, hoewel hij de twee muzieksoorten ook wel combineert binnen hetzelfde nummer: de melodisch mooie opener You Make Your Own Luck begint met een verre, verdwaalde mondharmonica van Chris Pierce en een akoestische gitaar die Alexanders spijtige zang begeleiden, daarna vallen Victor Ruiz’ omfloerste bas en Fernando Sanchez’ ingetogen drums in en op tweederde scheurt het alsnog open met een donderend drumsalvo en een splijtende sologitaar. Ook daarna beoefent Alexander beide stijlen afwisselend: zo heeft Autumn Blue een romig geluid waarin toetsen en achtergrondzang zorgen voor een rijke popsound, die refereert aan de Beach Boys en Burt Bacharach, terwijl hij in Sweet Melody folky zingt hoe zelfs een simpele melodie hem kan behoeden voor de wereldse waanzin. Alexander speelt zelf akoestische en elektrische sologitaar, toetsen, glockenspiel en percussie, maar laat zich ook begeleiden door onder anderen toetsenist Carl Byron, Jesse Siebenberg op lapsteel, steelgitaar en Weissenborn en achtergrondzangeressen Justine Bennett en Jamie Drake. Russell Kamp en Alexander produceerden deze songs overtuigend, waarbij ze het verschil tussen ‘weinig’, ‘veel’ en ‘te veel’ goed blijken te kennen. Zo schitteren de melodieën, de stem en de teksten over eenzaamheid, angst, verlangen naar verbinding en liefde in alle songs van de man die ooit met Eugene Ruffolo en Dennis Kolen lid was van het gelegenheidstrio The Greater Good, tot en met het laatste, lange en lome pop-epos Higher ThanHigh met Tommy Schnellers sfeerverhogende saxofoonflarden.
Ruud Heijjer