Ruthie Foster - Mileage

Blue Corn Music/Sun Records

Blueszangeres Ruthie Foster is een veterane die met producer Tyler Bryant (The Shakedown) en diens vrouw Rebecca Povell (de helft van Larkin Poe) tien songs opnam, die allemaal het resultaat zijn van gesprekken die de drie met elkaar voerden over Fosters leven: in die zin zijn ze autobiografisch vanaf opener Mileage. Daarin zingt ze hoe ze haar eigen uitgangspunten trouw bleef ondanks de discriminatie en de tegenslagen die ze bijvoorbeeld ondervond als homoseksuele vrouw in de Amerikaanse marine en door de ziekte van haar moeder, die ze tot haar dood enkele jaren verzorgde. Dat doet ze tegen een groots muzikaal decor, waarin een gierend orgel, afgeknepen drums en aanzwellende blazers net zulke bepalende rollen spelen als de echo. Doordat Foster ook hard zuiver kan zingen, bedwingt ze die orkestrale orkaan met gemak, maar een subtiele sound levert dat ook in de volgende songs niet op. Vijf andere songs zijn namelijk ook groots geproduceerd om te imponeren. In Six Mile Water lopen muziek en tekst het meest uiteen: in de coupletten klinken drums, bas, gitaar en een sfeerbepalend orgel redelijk ingehouden, maar in de refreinen zwellen blazers aan, terwijl Foster zich zingend verzoent met haar moeder. In vier van de songs slaan Foster en Bryant een meer rootsy toon aan: het dreigend rockende Take It Easy benadrukt door de ruimte erin het venijn van de drums en de tekst; het door Arthur Crudup geschreven That’s All Right deint dreigend; Done is een intense kruising tussen gospel en blues waarin slechts een akoestische gitaar en Megan Lovells zinderende steelgitaar te horen zijn achter de duozang van Foster en Rebecca Povell; See You When I See You is een open en ruimtelijk gespeelde ballad waarin Fosters wurlitzer traag domineert achter haar weemoedige zang, het ritme bestaat uit handgeklap en het gospelkoor diepte oplevert. Die nummers laten horen wat voor album Foster blijkbaar nog altijd in zich heeft. Het tweeslachtige karakter van dit album maakt het verrassend dat Foster er de Grammy in de categorie Best Contemporary Blues Album voor kreeg. Misschien was het eigenlijk een oeuvreprijs voor een vrouw die zich al lang heeft bewezen en met het haar tiende niet haar beste album afleverde.
 
Ruud Heijjer