Roy Orbison: 'The MGM Years'

Met zijn welhaast opera-achtige tenor en voorliefde voor donkerromantische, dramatische ballades, creëerde Roy Orbison een unieke, eigen stijl die hem vooral in de eerste helft van de jaren zestig vele grote internationale successen opleverde. Hits als <>Only The Lonely, Crying, Blue Bayou, It’s Over, In Dreams en de stamper Oh, Pretty Woman> behoren nog altijd tot de klassieke popsingles uit die tijd, die ook overeind bleven te midden van de opkomst van de Britse beatmuziek. Al die liedjes maakte Orbison voor het bescheiden label Monument. Het groeide flink, mede dankzij Orbison’s succes, en bond na de verhuizing naar Nashville tal van country ‘n’ western-talenten aan zich.

In zijn vijf jaar bij Monument groeide Roy Orbison uit tot zo’n grote ster dat hij bij het aflopen van zijn contracgt in 1965 de platenmaatschappijen voor het uitkiezen had. Hij stapte over naar MGM, dat hem een recordbedrag – het eerste muziekcontract van een miljoen dollar – en een grote mate van artistieke vrijheid. Als gerenommeerde filmmaatschappij stelde men hem bovendien een filmcarrière in het vooruitzicht. De overstap was dan ook volkomen logisch voor een artiest van zijn statuur.

Het ging meteen mis, persoonlijk en artistiek. In 1966 verongelukte zijn vrouw Claudette, en twee jaar later, toen hij in Engeland op tournee was, kwamen zijn twee oudste zoons om het leven bij een huisbrand. Orbison mocht dan veel artistieke vrijheid genieten, zonder het vaste team waarmee hij bij Monument werkte, stond hij er toch opeens praktisch alleen voor, met mensen die hij amper kende – en dat in zo’n kwetsbare tijd.

De hits droogden vrijwel meteen op en wat hij contractueel moest afleveren, miste veelal de visionaire kracht van zijn oudere werk. Geen slechte platen, op hun eigen merites valt voor Roy Orbison-adepten nog veel te genieten op de dertien hier bijeengebrachte, in de originele hoesjes gestoken albums, maar in een muziekwereld die sterk in beweging was, deed Orbison meer en meer aan als een anachronisme zonder idee hoe mee te gaan met de tijd.

The MGM Years biedt vooral enigszins stuurloze herhalingsoefeningen. Frappant genoeg is het sterkste album uit deze tijd waarop The Big O zich eindelijk weer eens glorieus manifesteert uitgerekend de plaat die destijds in 1968 om raadselachtige redenen op de plank bleef liggen. One Of The Lonely Ones is nu ook niet in deze box opgenomen, maar krijgt solo een aparte release. Hoe frappant.

Roy Orbison The MGM Years 1965-1973 en One Of The Lonely Ones verschijnen bij Universal.