Platenzaken en -pluggers

Hubert van Hoof schreef voor zijn aangekondigde dood op 31 december 2023 nog tientallen columns. “Die ideeën heb ik toch nog liggen, en die rond ik af.” Zijn vaste column in Heaven magazine zullen we niet voortzetten, maar ze zijn te leuk/raak/prikkelend om ze te laten verstoffen. Dus plaatsen we ze met enige regelmaat online. Dit keer over platenzaken en -pluggers.

Tekst Hubert van Hoof
 
ILJA

Essentieel in het leven van elke muziekliefhebber is de platenzaak. In mijn geval begon dat met De Harp in Maastricht, gedreven door het kinderloze echtpaar Henk en Nellie Severs. Henk was gehandicapt, maar een onvermoeibare en enthousiaste man met een hart van goud en van de grote volumes. Verkocht duizenden singletjes van de Zangeres Zonder Naam, kreeg daar dan Gouden Plaat voor en hing die vervolgens aan de muur. Hij had er vele. Bij een legendarische instore in de sixties met Adamo, verdrongen zich honderden fans in de Spilstraat voor een handtekening. Maar Henk had ook oor voor 'kwaliteit' en tipte de industrie: zonder hem zou Are You Ready van Pacific Gas & Electric nooit zo'n succes geworden zijn!
 
Na De Harp heb ik nog twee dagen in de klassieke zaak van Henri Goosens gewerkt, maar dat werd zo'n deceptie dat ik maar solliciteerde bij de Regionale Omroep Zuid. Later toog ik met mijn vrienden naar Amsterdam. Eerst naar Boudisque waar we koffie dronken en het personeel genoot van onze meegebrachte Limburgse vlaai. Meestal werd het ook nog even Concerto voor de tweedehandsplaatjes, een bezoekje aan The Salty Dog voor een hawaii-shirt of Western-hemd en dan een nachtconcert van B.B. King of Frank Zappa. Tegenwoordig is mijn hofleverancier Sounds in Venlo met de net zo gepassioneerde amigos de musica Geert en Marlies Driessen.
 
Na de platenzaken kreeg ik te maken met pluggers, een ruw en onbehouwen volkje dat je in Hilversum bestookte met hun product dat natuurlijk steevast beter was dan dat van een collega. Daar zaten ook characters tussen. Zo had je Jan Bult van EMI, een reus van een man met een geweldige kennis en een behoorlijke statuur. Toen hij  het loodsmannetje van Frits Spits eens betrapte op Koninginnedag, terwijl hij nog gesealde EMI-exemplaren aan de man probeerde te brengen, kreeg die prompt een jaar geen plaatjes meer. Je moest maar durven: als plugger een progammamaker de les lezen.
 
Aan de andere kant had je Ilja, een wat vaag figuur die je met trouwe hondeogen bijna smeekte om toch minstens één plaatje van hem een draaibeurt te geven. Ilja was de Gekke Henkie van het pak, door niemand serieus genomen. En moet je nu zien: wat een carrièreswitch al niet vermag!
Ilja Gort is tegenwoordig de Nationale Wijnboer met een Chateau en vrolijke tv-progamma's, die een leven leidt als God In Frankrijk en dus uiteindelijk iedereen een lange neus gegeven heeft.
Goed Bezig, Ilja!