Pioniers van de Nederpop

Een chique afscheid. Zo noemde Johan Derksen onlangs bij Eva Jinek zijn theatershow rond bijna vergeten grootheden uit de beginjaren van de Nederpop. Want ja, voor helden van toen als Frans Krassenburg, Johnny Kendall, Rudy Bennett, Theo van Es en Michel van Dijk zijn de jaren inmiddels gaan tellen. Vanavond zijn zij, als vanouds, de vedetten in een show waarvoor de voetbalcriticaster annex muziekliefhebber inspiratie opdeed in de Verenigde Staten. De show in Purmerend is bovendien de op een na laatste in een serie van 150 die twee en een half jaar langs de Nederlandse theaters trok.

‘Johan Derksen en de Pioniers van de Nederpop’ vulde een gat in de markt, aldus de initiatiefnemer. Voor zijn generatie is in de schouwburgen immers weinig vertier: ‘Je struikelt er vooral over schijtlollige cabaretiers waar ik niet eens om kan glimlachen.’ En dan zweeg Derksen nog over de ‘kutmusicals’ van Joop van den Ende. En dat terwijl die ‘grijze golf’, wist hij, inmiddels volop geld heeft en daar graag leuke dingen mee wil doen.

Senioren vormen dan ook vanavond de hoofdmoot van het publiek. Namen als Rudy Bennett of Johnny Kendall spreken kennelijk niet tot de verbeelding van jongere muziekliefhebbers. Toch triest om dat te moeten constateren, aangezien hun generatiegenoten Mick Jagger en Paul McCartney wél bij hen lijken te leven. Die zijn dan ook blijven doorgaan, terwijl de hoofdpersonen van vanavond hun muzikale activiteiten, al dan niet noodgedwongen, dikwijls moesten stopzetten.

Hun kunstjes zijn ze nog niet verleerd. Zo blijkt nadat begeleidingsband The Clarks heeft afgetrapt en Derksen – in pak, zonder stropdas en met rode glimschoenen – een eerste aankondiging gedaan heeft. De tune van ‘Top of Flop’, een Beatlesmedley en dan is het de beurt aan Frans Krassenburg om het publiek mee te nemen naar begin jaren zestig, naar de vroege jaren van The Golden Earrings waarvan hij toen de leadzanger was. Even daarvoor heeft Derksen gemeld dat de geboren Hagenees een moeilijke periode, met chemokuren en al, achter de rug heeft. Daarvan is in zijn vertolkingen van Please Go of That Day weinig te merken.

Ook The Stones krijgen van The Clarks met een medley een eerbetoon. Want dankzij hen, legt bluesliefhebber Derksen de zaal uit, konden muzikanten als Muddy Waters of Howlin’ Wolf eindelijk ‘een paar centen verdienen’. Daarna volgt Michel van Dijk. De meeste nummers die hij vanavond doet zijn oorspronkelijk niet door hem op de plaat gezet. Desondanks laat de vooral van Alquin bekende Amsterdammer horen waarom men hem nog altijd rekent tot de beste zangers die de Nederpop heeft voortgebracht. Met name zijn gruizige zang in het Phantoms-succes l’ll Go Crazy springt er uit. En vanzelfsprekend kan Van Dijk niet om zijn ‘signature song’ Wheelchair Groupie heen.

Dan staat Derksen andermaal stil bij het feit dat veel Nederpoppioniers inmiddels een kwestbare leeftijd hebben bereikt. Een aantal van hen is al overleden onder wie Wally Tax, de charismatische Outsiders-zanger met zijn lange haar. Een ‘oh, ja’ steekt vanuit de schouwburgstoelen op en The Clarks zetten Lying All The Time in.

Tijd voor Theo van Es, de zanger van The Shoes die eind jaren zeventig, als disco-artiest, tot in de Verenigde Staten succes had. Vanavond grijpt hij terug naar oude succesnummers als Osaka en Standing And Staring. Maar meer nog excelleert Van Es met zijn donkerbruine stemgeluid in Sam Cooke’s Bring It On Home To Me. Ook Johnny Kendall, over wie Derksen eveneens de nodige medische malheur weet te melden, blijkt verrassend goed bij stem. De inmiddels 76-jarige, als Johan Donker Kaat in Amsterdam geboren zanger is voor velen een goed bewaard geheim uit de Nederlandse popgeschiedenis, al was het maar omdat hij jarenlang buiten Nederland heeft gewoond.

In de pauze halen bezoekers druk herinneringen uit de tijd dat ze nog fanatiek met muziek bezig waren. Nostalgie voert de boventoon vanavond. De artistieke relevantie van de show lijkt bijzaak. Ook de voetbalkantinepraat van Derksen kan op lachsalvo’s rekenen. Met name wanneer hij laat weten dat hij er nog ‘best geil’ uitziet als hij ’s nachts na toiletbezoek zichzelf in een Hema-onderbroek in de spiegel ziet.

Gelukkig is daar de vooral van zijn samenwerking met Harry Muskee bekende gitarist Erwin Java al om de show weer in goede banen te leiden. En daar is Theo van Es ook weer. Om opnieuw de longen uit zijn lijf te zingen in Eddy Boyd’s Five Long Years. De jongste deelnemer van de avond is Joëlle Vierling, beslist geen Nederpopveteraan. Haar rol is eer te betonen aan de zieke Jerney Kaagman en de overleden Mariska Veres en hun respectievelijke bands Earth & Fire en Shocking Blue. De afsluiter is de in glitterjasje en witte schoenen gestoken Rudy Bennett die de gouden jaren van The Motions in herinnering roept met It’s Gone en Wasted Words.

Nog wat peptalk van Derksen om vooral veel leuke dingen te gaan doen voordat het daarvoor te laat is en dan is het tijd voor de finale in de vorm van Let’s Stick Together. Waarna Bennett en Van Es terugkomen voor een toegift en het in Purmerend nog lang onrustig is.

Gezien: 21.12.2017 – Theater De Purmaryn, Purmerend. Johan Derksen en de Pioniers van de Nederpop - De Finale met medewerking van onder meer Cesar Zuiderwijk (Golden Earring) en het Westlands Mannenkoor – 28 december 2017 Ahoy, Rotterdam