Peggy Sue

Hubert van Hoof schreef voor zijn aangekondigde dood op 31 december 2023 nog tientallen columns. “Die ideeën heb ik toch nog liggen, en die rond ik af.” Zijn vaste column in Heaven magazine zullen we niet voortzetten, maar ze zijn te leuk/raak/prikkelend om ze te laten verstoffen. Dus plaatsen we ze met enige regelmaat online.

Tekst Hubert van Hoof
 
Het destijds iconische BBC-TV-programma Arena bracht in 1993 een aflevering over de oorsprong van de twee beroemdste meisjesnamen in de rock-'n-roll: Donna (Ritchie Valens) en Peggy Sue (Buddy Holly). Daarna wisten we dat Peggy Sue geen fantasienaam was, maar een echt bestaande vrouw. Drie jaar later reisde ik met mijn muzikale vrienden Sjef Willemen en Herman Nijhof door Texas van Austin naar Lubbock op zoek naar het graf en de geest van Buddy Holly. En de prangende vraag was: zou Peggy Sue daar nog wonen? Na een zoektocht van twee dagen en veel vragen bleek Peggy alive and kicking als medewerkster van het plaatselijke tijdschrift Lubbock Magazine. Ze was er niet, maar ’s avonds lag er een briefje mét telefoonnummer bij de hotelbalie: ‘Peggy Sue Called, Please Call Back.’
 
Daarop inzoomen zou het beginshot van een mooie film geweest kunnen zijn. Omdat toeval niet bestaat was Peggy, na een jarenlang verblijf in Californië, kortelings teruggekeerd naar Lubbock om voor haar zieke moeder te zorgen. Lucky us! De volgende dag kregen we een uitgebreid interview over Buddy, zijn muziek en ook háár invloed daarop. Het was Peggy die veel meer naar zwarte muziek luisterde dan de country-hick Buddy en hem bijvoorbeeld attendeerde op Bo Diddley. Not Fade Away was het resultaat. Of via Chuck Berry: Brown Eyed Handsome Man.

Maar hoe kwam de titel Peggy Sue tot stand? Oorspronkelijk was het Cindy Lou, een samenvoeging van de namen van een nicht van Buddy en haar dochtertje. Omdat Peggy toen het vriendinnetje was van Jerry Allison, Buddy's drummer, gingen de twee mannen een weddenschap aan: als Jerry erin slaagde om de paradiddles, de achteraf beroemde drumroffels vóór de plaatopname onder de knie te krijgen, dan zou Buddy de titel veranderen. Jerry won en The Rest Is History.

Maria Elena Santiago, Buddy's latere vrouw, moet het gedrum als een nederlaag hebben ervaren. Zeker nadat ze samen met Peggy ook nog eens de demo van Peggy Sue Got Married terugvond (in zijn New Yorkse appartement) na zijn dood in 1959. Ze waakte als een kloek over Holly's naam en nalatenschap, maar de verhouding tussen de twee dames was een gewapende vrede die ze doorbrak door in 2008 een rechtzaak te beginnen over het boek Whatever Happened To Peggy Sue. (Peggy sued, maar zonder resultaat...) Zij leeft voort via The Smithereens in het nummer Maria Elena. Vergeleken met die twee andere titels is het een schrale troost.

Tot slot: waarom is Buddy Holly muzikaal interessanter dan Elvis Presley in de rock-’n-roll? Simpel: Buddy schreef zijn eigen nummers, bedacht daar in the splendid isolation van het horizonloze Lubbock de oer-line-up van twee gitaren, bas en drums bij en is zowel door The Beatles als The Rolling Stones gecoverd.