Patterson Hood: ‘Soms is rock-’n-roll beter als je er niet te veel aan knutselt’

Welcome 2 Club XIII is alweer de derde plaat van Drive-By Truckers in twee jaar. Het is na drie politieke albums een trip terug in de jaren tachtig, met weer de bekende cartooneske cover. Toch heeft de band de politiek niet afgezworen, zegt oprichter en zanger-gitarist Patterson Hood. “Maar ik wil nu even wat andere liedjes zingen en – al is het tijdelijk – de afgelopen jaren achter me laten.”

Tekst Harm Peter Smilde
Foto Brantley Gutierrez

“Ik denk dat we de laatste jaren zo productief waren door covid, de gecancelde optredens, maar ook door een soort urgentie en inspiratie”, zegt Hood vanuit zijn huis in Portland, Oregon. “Na het uitkomen van The Unraveling begin 2020 stonden er allemaal shows voor dat jaar gepland en die gingen niet door. Het album The New OK dat najaar 2020 uitkwam, was niet gepland, dat gebeurde gewoon. We zaten allemaal in lockdown. Ik woon helemaal aan de andere kant van de Verenigde Staten van waar de rest van de band woont. We konden elkaar niet opzoeken en zaten vast in onze huizen. Portland werd die zomer bezet door federale troepen, feitelijk omdat Donald Trump ons een lesje wilde leren. Hij wilde graag laten zien dat hij de meest vrije stad in Amerika kon bezetten en dat niemand daar iets aan kon doen. Vanuit onze huizen in de verschillende delen van de Verenigde Staten werkten we samen aan songs. Dat werd uiteindelijk The New OK.”

En was Welcome 2 Club XIII wel gepland of kwamen die songs zomaar aanwaaien?

“Toen we er na de lockdown weer op uit konden om optredens te doen, hoefden we niet zo nodig de songs te zingen die ons herinnerden aan iets wat we achter ons wilden laten, al was het maar tijdelijk. Omdat we elkaar al even niet gezien hadden, leek het ons slim om een tijdje bij elkaar te kruipen voordat de tournee zou beginnen. Een beetje repeteren misschien of op z’n minst vaststellen dat we samen in één ruimte nog altijd een muzikale connectie voelden en samen konden spelen. We dachten: waarom boeken we niet gewoon een studio voor drie dagen? Dat leek ons beter dan songs repeteren die we al duizend keer live hebben gespeeld. We vonden het leuker om te jammen en wat nieuwe dingen te proberen die we los van elkaar hadden geschreven. Na die drie dagen in de studio zeiden we tegen elkaar: dit klinkt als een nieuw album. Het is totaal gestoord, ik weet het. We waren zó blij elkaar te zien en te horen. We hadden samen een hoop lol terwijl we die toch wat droevige songs opnamen. Die songs hadden we nooit gerepeteerd, die zijn daar en toen ontstaan. De meeste zijn in één keer of in twee keer opgenomen. Later hebben we nog wat overdubs gedaan, maar in essentie stond alles er in drie dagen op, inclusief de zangpartijen, alles live in de studioruimte. Soms is rock-’n-roll beter als je er niet te veel aan knutselt.”

Wat hebben de laatste drie uitgesproken politieke albums de band gebracht? Zijn er fans weggelopen vanwege de politieke boodschap, zoals wel wordt gezegd?

“O, we zijn zeker fans kwijtgeraakt. Tegelijk denk ik dat we er op zijn minst net zo veel nieuwe fans voor hebben teruggekregen. Misschien mag ik het niet zeggen, maar het is naar mijn idee prettiger geworden na die politieke albums. In zekere zin is het beter dat er mensen zijn weggegaan. Ik hoef niet zo nodig fans die roepen: hou je bek en ga zingen. Die respecteerden ons niet voor wie we zijn. Het lijkt erop dat er nu wat minder klootzakkerigheid in de zaal is en wat meer jonge mensen, ook wel eens leuk. Alles bij elkaar vind ik het prima. Ik ben trots op die albums en heb totaal geen spijt van die politieke liedjes, al hoef ik ze niet elke dag te draaien. Dat wil niet zeggen dat alles nu in Amerika in orde is, de boel is nog behoorlijk verknipt. Ik ben nog steeds zo politiek actief als ik altijd was. Maar ik wil nu even wat andere liedjes zingen.”

Op Welcome 2 Club XIII laat de band de tijden herleven in Muscle Shoals, Alabama, toen jullie begonnen muziek te maken onder de naam Adam’s House Cat. Wat was Club XIII voor een tent?

“Het was een soort ‘shithole’. We hebben het over eind jaren tachtig. Muscle Shoals heeft een grote geschiedenis op muziekgebied, maar dat was in de jaren tachtig allemaal voorbij. De meeste studio’s waren gesloten, veel muzikanten trokken weg. Er was nooit echt een muziekscene met bands, het waren studiomuzikanten die andere muzikanten begeleidden. Toen wij begonnen met Adam’s House Cat waren we letterlijk de enige band in de stad die eigen songs speelde. De rest bestond uit coverbands. In Club XIII lag ranzige, goedkope vloerbedekking, er waren discolampen. Je had daar ‘penny beer’, het was goedkoop zuipen en dronken worden. Het publiek kwam niet voor de band en zeker niet voor een band als wij waren. Als ze al een band wilden horen, dan was het een ‘hair metal’ band waarvoor wij het voorprogramma deden. Ze hadden geen behoefte aan onze post-punkmuziek, maar ja, het was de enige tent in de stad waar we konden spelen. Zie het maar als het tegenovergestelde van ‘glory days’. Ik hou van de song Welcome 2 Club XIII omdat die sarcastisch is en een beetje een Replacements-feel heeft. Van die band luisterde ik naar het album Tim toen ik besloot met mijn studie te stoppen en met Mike Cooley de band Adam’s House Cat op te richten.”

Is dit album voor jullie ‘a trip down memory lane’, pure nostalgie, of gaat het verder dan dat?

“Volgens mij is dit album niet zozeer nostalgisch. Natuurlijk denk ik met plezier terug aan goeie ouwe tijden, maar ik ben niet zo iemand die vindt dat alles vroeger beter was. Ik ben niet heel optimistisch over de staat van ons land op dit moment. Dat leidt misschien tot wat nostalgie. Maar het album gaat ook voor een groot deel over vooruitkijken. In veel songs komen onze kinderen voor. We hebben allemaal kinderen en we willen ze helpen in deze tijd hun weg te vinden. Wat voor soort boodschap zou ik hebben voor mijn kinderen als ik alleen maar terugkijk op vroeger toen ik zorgeloos dronken werd? We hebben onze kinderen best ok opgevoed en toch zijn ze vaak angstig over van alles. Nou hoeven ze niet de dingen te doen die ik vroeger deed en die slecht voor me waren. Maar ik wil ook niet dat ze thuis zitten, op hun telefoons en tablets kijken, en voortdurend gedeprimeerd zijn. Daar je weg in zoeken is lastig. Dat is een onderliggend thema op alle songs op Welcome 2 Club XIII. Misschien komt dat nog het best tot uitdrukking in Every single storied flameout van Mike Cooley. Zoals gebruikelijk heeft hij mijn favoriete song op het album geschreven, misschien zelfs mijn favoriete DBT-song aller tijden. Ik ben heel blij hoe we er als band voor staan. En ik kan niet wachten om met onze nieuwe songs in Europa en Nederland op te treden.”

Drive-By Truckers is in de maand juni op tournee door Europa. Welcome 2 Club XIII verscheen 3 juni.