Passenger: Tears of a clown

Afgelopen januari verscheen Songs For The Drunk And Broken Hearted van Passenger, artiestennaam van Mike Rosenberg. Het merendeel van de nummers van zijn inmiddels alweer dertiende album schreef hij kort na het uiteenvallen van zijn relatie. Een gebroken hart en een pandemie, inspiratie en tijd, zo’n combinatie moest wel een sterk resultaat opleveren.

Door Michiel van den Dorpel; foto Zakary Walters
 
Even het geheugen opfrissen. Hoe is het allemaal begonnen? 
“Ik begon gitaar te spelen toen ik een jaar of zes, zeven was. Tot mijn vijftiende studeerde ik klassieke gitaar. Dat viel niet mee want als kind ben je helemaal niet zo geïnteresseerd in klassieke muziek. Mijn ouders waren geweldig, maar ook streng. Achteraf ben ik ze heel dankbaar, want ik had een goede basis om muziek te schrijven.”

Wat was je eerste ervaring met muziek?
“Mijn ouders luisterden naar classics als James Taylor, Joni Mitchel en Cat Stevens. Die muziek heeft nog altijd een grote invloed op wat ik nu schrijf.  Ik kan me nog goed herinneren dat we in de auto altijd muziek luisterden. The Concert In Central Park Central van Simon en Garfunkel werd grijsgedraaid. Het is magisch zo’n herinnering te hebben op jonge leeftijd. Je weet niet wie er zingt en speelt, je hebt geen idee waarover ze zingen, maar je vergeet het nooit.” 

Wanneer besloot je serieus werk te maken van een muzikale carrière?
“Toen ik 17 jaar was ben ik gestopt met school. Ik was niet bepaald een goede leerling en ik wist dat mijn toekomst in de muziek zou liggen. Ik heb me daar helemaal op gestort en overal en nergens gespeeld. Mijn moeder maakte zich zorgen, ik rookte veel weed, maar toen ze zag hoe serieus ik bezig was en hoe hard ik werkte, was ze heel trots op me.”

Hoe kwam je debuutalbum tot stand?
“Eind 2003 leerde ik Andrew Phillips kennen, een muzikant en producer. We besloten samen op te trekken als Passenger. Die ervaring was nuttig en heel uitdagend, met onze verschillende karakters. Ik was nog maar 19 en ik had nog geen visie of duidelijk beeld van wat ik wilde. Het eerste album, dat we uitbrachten in 2007, deed niet veel. Andrew haakte af en de band ging uit elkaar.”

Hoe pakte je de draad weer op?
“Ik wist even niet meer of en hoe ik verder zou gaan. Ik was 23, had geen platenmaatschappij en voelde me niet gezien. Ik vroeg me af, hoe kan ik dichter bij de mensen komen? Waar zijn ze? Het antwoord was: gewoon op straat en in de kroeg. Ik ging het als straatmuzikant proberen en voelde gelijk de magie. Het gaf me zoveel energie dat ik ermee ben doorgegaan. Eerst in Engeland, en toen het kouder werd in Australië. Dat heb ik uiteindelijk vijf jaar gedaan. Tegelijkertijd bleef ik schrijven en bracht nog drie albums uit voordat All The Little Lights uitkwam, met Let Her Go.”

Je doorbraak…      
“Ja. Het verraste me. In mijn universum was geen aandacht voor hits. Ik schreef Let Her Go in 45 minuten, ergens achteraf backstage, en had geen idee van de potentie die het bleek te hebben. Ik heb trouwens nog mooie anekdote. Negen maanden nadat het album was uitgekomen, kreeg ik een e-mail van ene Dave, een radioplugger in Nederland. Hij had in een café in Amsterdam een mooi nummer geshazamd, en zou het graag in Nederland op de radio draaien. Dat kon geen kwaad wat mij betreft, dus ik zei ja.  Twee weken later was het all-over 3FM, na drie weken was het nummer één, en van daar ging het als een dominosteentje door alle andere landen. Je begrijpt, ik ben deze Dave heel dankbaar!”

Je nieuwe album is net uit, hoe is die tot stand gekomen?
“Het ging wat anders dan gebruikelijk. Mijn vorige albums zijn in Sydney opgenomen, want daar zit mijn producer. Dit keer heb ik het vanuit mijn veel kleinere homestudio in mijn woonplaats Brighton gedaan vanwege de pandemie. Dat betekende veel op afstand werken. We konden niet continu alle muzikanten bij elkaar hebben. We werken met een bassist uit Amerika en een gitarist uit Duitsland. Het goede is dat je creatief moet zijn, buiten je comfortzone moet treen. Alles ging anders, wat de creativiteit uiteindelijk wel ten goede kwam.”

Op welke manier?
“Ik maakte mijn albums altijd snel. Ik kan overal en nergens schrijven, en heb altijd inspiratie. Mijn routine is: schrijven, opnemen, toeren, schrijven, opnemen, toeren, enzovoort. Maar nu moesten we stukjes van de puzzel compileren op een andere manier. Ieder speelde thuis en voegden we de tracks samen. We namen ook meer tijd. Normaal gesproken, als je een album opneemt, is er altijd haast. Nu was er meer focus en meer aandacht voor details.”

Wat heeft je geïnspireerd om tot deze plaat te komen?
“Ik heb een pijnlijke break-up meegemaakt, rond de tijd dat ik aan het schrijven was voor dit album. Het is heel zwaar als je een tijd zo gewend bent samen te zijn, als een team, en je daarna opeens alleen bent. Je leven staat op zijn kop, je bent kwetsbaar.
Als songwriter is het belangrijk daarover te schrijven en te proberen een universeel gevoel over te brengen. Iedereen moet wel eens door zo’n periode heen, maar niet iedereen kan liedjes schrijven. Het singer-songwritergenre leent zich goed voor dit soort emotionele situaties.”

Waar luister je zelf naar als je verdrietig bent?
“Uuh, John Prine zou een goede keuze zijn. Of Bon Iver. Maar er zijn ook veel mensen die juist vrolijke muziek nodig hebben.” 

Wat is je favoriete liedje van het album?
“Sword From The Stone, de openingstrack en een van de laatste nummers die ik voor het album schreef. Het is zo eerlijk en direct. Iedereen kan het begrijpen en de melodie heeft een mooie flow. Dat het in lockdown is geschreven voedt de emotionele kern. Je voelt de wanhoop. In het refrein geeft hij toe het leven als single moeilijk te vinden. Hij probeert het, maar krijgt het niet voor elkaar: Can’t pull the sword from the stone. Het komt elke keer weer binnen als ik het speel.”   
 
Wat is de betekenis van de droevige clown op de albumhoes en in de video’s?
“Een clown heeft een interessant imago. Hij heeft een vrolijk uiterlijk, maar in zijn ogen straalt hij iets droevigs uit. Veel mensen pretenderen het goed te hebben of succesvol te zijn, maar zijn van binnen niet gelukkig. Ik verdring mijn pijn met een paar glazen bier in de kroeg, maar als ik de volgende dag opsta, heb ik niet alleen hoofdpijn, maar is de zielenpijn ook weer terug. De clown is in mijn geval een metafoor van mijn leven na de break-up.”

Wat is de boodschap die je met je publiek fans wilt delen?    
“Ik probeer mensen te begrijpen, zonder oordeel. Hopelijk zien ze empathie. Ik wil ze het gevoel geven dat ze met mij optrekken als vrienden, blij te maken en gerust te stellen.”

Wat beweegt je om inkomsten van je albums aan goede doelen te doneren?
“Ik heb het geluk dat ik onafhankelijk ben als artiest en niet vastzit aan een platendeal. Ik bepaal dus zelf wat ik met mijn inkomsten doe. Aangezien ik zelf van onderop ben begonnen als straatmuzikant, wil ik anderen die het niet breed hebben helpen een beter leven te realiseren.”

Songs For The Drunk And Broken Hearted van Passenger verschijnt via V2 Records.