Paolo Conte: Via Con Me

Op 8 en 10 augustus is de documentaire Via Con Me (It’s Wonderful) over Paolo Conte te zien in de Nederlandse bioscoop. De inmiddels 84-jarige Italiaan heeft altijd een bijzondere plek ingenomen in de muziekwereld.

Een buitenstaander, was hij. Van zeer goede komaf en advocaat. Muziek was zijn passie, maar iets wat hij erbij deed. Zoals hij in de film zegt: “Wie zo veel tijd heeft gestoken in studie en een praktijk als advocaat, schuift dat niet zomaar terzijde.” Bovendien was hij zelf niet echt overtuigd van zijn mogelijkheden om het te maken in de muziek. Ten eerste was hij vooral een liefhebber van jazz, dixieland met name, en dat is niet de muziek waarmee je een groot publiek aanspreekt. En hij vond zijn stem verre van geweldig.
 
In eerste instantie zag hij een loopbaan voor zich als liedjesschrijver voor anderen. Dat viel ook te combineren met zijn professionele leven als advocaat. Zijn eerste albums – hij debuteerde in 1974 met Paolo Conte – zag hij dan ook als catalogi om zijn liedjes aan de man te brengen. Hij schreef ze ook met een andere zanger in zijn achterhoofd, zoals Charles Aznavour. Maar zijn eigen uitvoeringen sloegen aan en toen hij met Max in de jaren tachtig een wereldwijde hit scoorde was hij van advocaat veranderd in een muziekicoon.
 
In de documentaire spreekt acteur Roberto Benigni een lofrede uit die alleen al een bezoek aan de bioscoop waard is door het uiterst bloemrijke Italiaans. Zo zijn er meer die de loftrompet steken, maar de hoofdpersoon zelf blijft uiterst kalm en gereserveerd. Tussendoor zien we hem optreden in grote zalen als Carré en oude Romeinse arena’s. Als hem wordt gevraagd hoe hij dat grote succes verklaart, legt hij uit dat hij geen groot publiek had maar een heleboel kleinere publieken. Liefhebbers van het chanson, liefhebbers van het Italiaanse lied, liefhebbers van vocale jazz. De verbindende factor was zijn enorme charme en een enigszins cabareteske voordracht die romantiek en ironie in gelijke porties opdiende.
Nog altijd fascinerend.