Ordinary Elephant: ‘Niets verbergen, geen suikerlaagje eromheen’

Mary Gauthier, Tom Paxton, Eliza Gilkyson en vele anderen zijn laaiend enthousiast over het duo Ordinary Elephant. Geen wonder, het echtpaar Pete and Crystal Damore maakt betoverend mooie traditionele folkmuziek, in de geest van Gillian Welch en Dave Rawlings.

Tekst Kees van Wee

Muziek brengt mooie dingen tot stand. Zeker ook in de liefde. Toen de in dieren gespecialiseerde cardioloog Pete Damore in 2009 een optreden gaf tijdens een ‘open mic’ in Texas ontmoette hij computerprogammeur Crystal Hariu, die daar ook optrad. Het klikte, ze trouwden, verhuisden naar Houston, vormden het duo Ordinary Elephant en stapten in een camper op weg naar vele optredens. En dat leven leiden ze nog steeds, met maar liefst vier honden bij zich.
 
Geen gemakkelijke stap
Hun muzikale avontuur betekende het einde van hun fulltime banen. Geen gemakkelijke stap voor Crystal. ‘Er was veel tijd voor nodig, en hulp van Pete, voordat ik het punt bereikte waarop ik het oké vond om te stoppen met de loopbaan waar ik mijn hele schoolperiode naartoe had gewerkt. Het was misschien niet wat andere mensen wilden, maar ik had dat nodig, en daar ging het om.’
 
Financieel betekende het wel een flinke aderlating. ‘Ik had een veilige baan en een veilig financieel traject voor me. Maar dat soort dingen vormen ook beperkingen. Eens zou ik met pensioen gaan en dan zouden die baan, en alle mensen waarvan ik vond dat ik het ze naar de zin moest maken, wegvallen en zou ik met mezelf overblijven, en niet het leven hebben geleefd dat ik echt wilde leven.’
 
Rust Right Through
Die inzichten vormden de inspiratie voor de song Rust Right Through:

There’s a comfort in keeping and keeping to a path
Doing what I know and knowing what I have
The safety of a rail gives my hands something to do
But one day this rail is gonna rust right through
One day it’s gonna rust right through

There are places to go and milestones to meet
Each one that I reach says something about me
It’s what they want to hear
‘Cause that’s what I do

Oude folktradities
Het nummer is afkomstig van hun meest recente album, Honest (2019). Een prachtig album, met muziek die teruggrijpt op oude folktradities, wat het hoesje overduidelijk onderstreept. Als je niet al te goed kijkt, denk je dat je naar een vergeelde foto kijkt van een oudere man en vrouw, ieder met een gitaar in hun handen.

Jonge mensen met een oude ziel, op zich niets nieuws natuurlijk. Kijk alleen maar naar Gillian Welch en David Rawlings, met wie Ordinary Elephant geregeld wordt vergeleken. Niet zo vreemd, aangezien Welch een belangrijke invloed is, evenals onder anderen Guy Clark en Anaïs Mitchell.

Volop aandacht en lof
Zo beroemd als Gillian Welch is Ordinary Elephant nog niet. Maar aandacht is er wel volop. Het duo heeft hoge ogen gegooid tijdens diverse festivals en songcontests. In 2017, het jaar waarin het album Before I Go verscheen, is Ordinary Elephant zelfs uitgeroepen tot Artist of the Year bij de International Folk Music Awards. Bovendien is Honest door The Associated Press een van de beste americana-albums van het jaar genoemd.

Geen suikerlaagje
Sommigen ervaren de teksten van Honest als directer en minder optimistisch dan die van de voorganger. Crystal Damore kan zich daar wel wat bij voorstellen. Tijdens een radio-interview zegt ze het volgende: ‘Dat is wat mensen echt nodig hebben. Het is een soort natuurlijke vooruitgang in ons schrijven. We realiseren ons wat we écht willen zeggen. We proberen dingen niet te verbergen en er geen suikerlaagje omheen te doen.”

Oorlogsveteraan
Dat uitgangspunt leidt tot aangrijpende teksten. Luister bijvoorbeeld naar The War, over een jongeman die terugkeert uit de oorlog en aan de drank raakt. “Ons bezoek aan het Vietnam Memorial Wall in Washington DC was voor ons erg aangrijpend. Alsof er een zware deken over je heen wordt geworpen. Nadat we wegliepen, begonnen we na te denken over de mensen van wie de namen níet op die muur staan”, aldus Pete Damore.

You shot ’em down in ’73
The war was all but over
Took a month to make it home
And six more before you could hold her
Somewhere on these city streets
You lost your will and your composure
The war is anything but over

You’d take me once a week to walk that wall
That does not bear your name
Relive the war, relive the return
To the girl who never took your name

As far as I can tell
That was the only thing she didn’t take
The girl and the war always left me
Not knowing what to say

Tranen in de ogen
Ordinary Elephant raakt mensen recht in het hart. Neem ook Scars We Keep, over opgroeien in een omgeving vol racisme maar daar uiteindelijk afstand van nemen: I was born to be a bigot but that doesn’t mean that I am one. Toen ze dat nummer hadden gespeeld tijdens het Kerville Folk Festival kwam er een man naar ze toe die hen met tranen in zijn ogen bedankte omdat dat liedje zijn gezichtspunt had veranderd. ‘Daar doen we het voor, songs spreken en kunnen helen.’

Enthousiast reacties van collega’s
Ook veel collega’s zijn diep onder de indruk. Trots heeft het duo enkele citaten op hun site geplaatst.‘Er is helemaal niets gewoon aan deze olifant. Ze staan middenin de traditie waarvan ik altijd heb gehouden maar staan met beide (alle vier?) hun voeten in de 21steeuw.’, aldus Tom Paxton. Mary Gauthier voorspelt het duo een nog mooiere toekomst. ‘De liedjes stromen uit hen ik denk dat hun ster gestaag zal stijgen.’ Ook Eliza Gilkyson is enthousiast. ‘Ik ben een grote fan...intieme songs, mooi verweven samenzang en verhalen die je naar binnen trekken, alsof je met z’n allen rondom een betoverd kampvuur zit.’ En Lloyd Maines meldt: ‘Hun harmonieën, zang, de hele presentatie… puurder dan dit is er niet.’
 
Ordinary Elephant treedt op woensdag 31 augustus op in Tivoli/Vredenburg.