Op zoek naar San Antone

In de wereldgeschiedenis zijn er een paar liefdesaffaires van epische proporties. Er is de tragische liefde in Shakespeares Romeo and Juliet, de hopeloze liefde van Gatsby voor zijn Daisy, de destructieve verhouding tussen Sid en Nancy. En er is de obsessieve liefde die de Texaan Garret T. Capps koestert voor de stad San Antonio.

In het nummer Born in San Antone, op zijn debuutalbum Y Los Lonely Hipsters (2016) bezingt de alt.country-zanger minutenlang de merites van de stad alsof hij citeert uit een folder van de plaatselijke VVV. De ongeëvenaarde enchilada’s met kaas, het feit dat Ozzy Osbourne er ooit tegen de Alamo piste, basketbalster David Robinson alias The Admiral: ze passeren, voortgestuwd door stevig gitaarwerk, allemaal de revue. En hoewel Capps rondreisde door Europa, zo vertelt hij ons in het nummer, vond hij nergens een plek die ook maar kon tippen aan zijn San Antone. Hij spoedde zich door Praag, Parijs, Rome en Dublin, maar ze moesten het allen afleggen. Ook de Amerikaanse steden zijn maar armoedig als je San Antonio gewend bent. L.A., Nashville, New York: No!/When you were born in San Antone. Capps laat geen ruimte voor twijfel: San Antone is de beste plek op aarde, het beloofde land. De rest van de wereld heeft het nakijken.
 
Toen ik enkele jaren geleden met een vriend een tocht door Amerika maakte, verbleven we een paar dagen in San Antone. De verwachtingen waren, mede door de lofzang van Capps, hooggespannen en ik kon nauwelijks wachten om dit walhalla zelf te betreden.
 
Ik zal er niet omheen draaien: het viel tegen. San Antone bleek een bedevaartsoort voor de echte Amerikaanse patriot. Grote drommen toeristen, gekleed in sportschoenen en dito sokken, vale spijkerbroeken en petten met grote kleppen tegen de zon, schuifelden er langs de bezienswaardigheden. De Alamo, een klein missiegebouw midden in de stad, bleek het belangrijkste trekpleister. Hier werd in 1836 de Texaanse onafhankelijkheidsoorlog beslecht. De plek is omgeven met mythen over patriotisme en heldenmoed, maar het gebouwtje stelt weinig voor. Dat een straalbezopen Ozzy Osbourne het in 1982 niet had herkend als nationaal monument en er zijn plasje tegen deed, verbaasde me niet. Ook the Riverwalk, de looppaden langs de oevers van een aangelegde rivier, vond ik maar weinig indrukwekkend.

San Antonio leek me het Giethoorn van Texas. Alles draaide hier om het soort vermaak waar het hele gezin plezier aan kon hebben. Bootjes varen, grote glazen coca cola drinken en burrito’s eten langs het water. Ik zocht rauwe Texaanse authenticiteit, maar vond een pretpark. Wellicht had Capps zijn lofzang op San Antone wat zwaar aangezet. We zijn immers allemaal wel geneigd om onze geboortestad mooier voor te spiegelen dan ze in werkelijkheid is. Maar toch, ik verliet de stad met een licht gevoel van teleurstelling.
 
Ondertussen is de liefde voor San Antone er bij Garret T. Capps niet bepaald minder op geworden. Afgelopen week verscheen zijn derde studioalbum: I Love San Antone. Die titel laat al weinig aan de verbeeldingen over, evenals de openingstrack I Like Austin, But I Love San Antone. Opnieuw krijgen we een aanstekelijke uptempo lofzang op de stad. Het nummer riep vooral twijfel bij mij op. Had ik de schoonheid van San Antonio niet gezien? Of was ik net op de verkeerde plekken geweest?
 
Hoe dan ook: een ambassadeur als Garret T. Capps gun je iedere stad. Daar kan geen citymarketeer aan tippen.