Op het tweede gehoor: Mooie begrafenisliedjes

In Op het tweede gehoor heeft Chris Bernasco eens in de maand een bijzondere kijk op popmuziek. Dit keer: liedjes voor de uitvaart

Soms hoor ik een liedje dat zo mooi is dat de gedachte ‘dit zouden ze op m’n begrafenis mogen draaien’ bij me opkomt. Het zal met de leeftijd te maken hebben, maar ongetwijfeld ook met de kwaliteiten van de liedjes zelf.

Lange tijd hadden begrafenissen in onze samenleving hun vaste vorm en rituelen, inmiddels zijn de mogelijkheden schier eindeloos. Ook qua muziek. Vroeger klonken er kerkliederen, klassieke muziek of Waarheen, Waarvoor van Mieke Telkamp. Kortgeleden hoorde ik Lou Reed en Van Morrison tussen Antonio Vivaldi en Franz Schubert, en ik herinner me ook een plechtigheid waarbij Rammstein op het programma stond. We hebben echt iets te kiezen.

Ik vraag me soms af hoe mijn persoonlijke afscheidslijstje met begrafenis-waardige liedjes eruit zou zien. Best een confronterende vraag, en ik benader hem daarom graag met wat omwegen. Eerst maar eens bij mezelf nagaan welke nummers ik mijn ‘lijfliedjes’ zou kunnen noemen – Take Me To the River van Al Green, die hoort er wel bij, net als Motherland van Natalie Merchant en Stranger To Stranger van Paul Simon. Een aardig beginnetje, toch? Ik kan altijd nog gaan wegstrepen.

Maar misschien moet ik toch iets meer denken om de aanwezigen bij die uitvaart. Het is prettig als die ook een beetje een leuke tijd hebben, met muziek die vertrouwd is en troost geeft. In dat geval zou ik meer voor instrumentaal moeten gaan, want songteksten zijn soms al te expliciet. Een vioolsonate van Bach of Prelude in E klein van Chopin bijvoorbeeld. Altijd mooi.
Aan de andere kant, als popliefhebber voelt het als een soort verraad wanneer ik te veel voor klassiek ga, ik laat dan een heel verkeerd beeld achter. En het hoeft ook helemaal niet, want in de poparchieven zijn voldoende kandidaten te vinden die aan de verschillende criteria voldoen. Hier een paar waar iedereen zijn voordeel mee kan doen, niet alleen ikzelf: I Shall Be Released (The Band), Who Knows Where The Time Goes (Fairport Convention), I’ll Take Care Of You (Bobby ‘Blue’ Bland) en Little Light (Hobotalk). Stuk voor stuk wonderschone liedjes, waarmee een mens ook na zo’n evenement verder kan. Liedjes die de tijd even stilzetten, al te aardse gedachten in de ijskast stallen en het raadsel van het Grote Niets enigszins begrijpelijk maken.

Het zijn bovenal liedjes waarmee ik mijn muzieksmaak over mijn graf heen kan laten regeren. Dat is ook belangrijk. Ik moet er niet aan denken dat mijn nabestaanden, degenen die het allemaal moeten regelen, door alle emoties en stress straks de kluts kwijt zijn en dan in arren moede maar kiezen voor een I Was Made For Loving You van Kiss of een Sun Of Jamaica van Goombay Dance Band. Niet aan denken. Is ook niet nodig. Hierboven staat al een goed lijstje.

Chris Bernasco geeft hier eens in de maand een bijzondere kijk op popmuziek.