Haar naam is Christine Oele. Het is de vrouw die zich VanWyck noemt. Een Amsterdamse met een Nieuw-Zeelands verleden. Een singer-songwriter die met An Averige Woman en Molten Rock al twee voortreffelijke albums in haar achterzak heeft. En iemand die, met betrekking tot het schrijven van liedjes, een voorliefde heeft voor een bepaalde plaats.
Ze kiest niet de rust van een eiland of een late avond wandeling door een bijna verlaten binnenstad. Nee, niets van dat alles. Haar creativiteit floreert als ze in een ontbijtzaal zit.
I'll find you in the breakfast room
You're sipping orange juice
There's a cigarette behind your ear
As the waiters make their haste.
Het voorzichtige gerinkel van een kop op een schotel. De geur van verse koffie. Schuifelende hotelgasten bij het ontbijtbuffet. Het afnemen van een lapje komijnekaas, het vullen van een glas met jus d'orange. De ontbijtzaal als opstartfase van de dag. De wereld ontwaakt. Alleen het personeel werkt al in de hoogste versnelling. Het past zijn tempo aan aan de energie en sfeer die de gasten uitstralen. Mijmerende blikken, rustige gesprekken. Een nieuwe dag. Een dag vol nieuwe kansen en uitdagingen. Voor een enkeling zal dat misschien niet zo aanvoelen. Zal de dag een nieuwe opgave zijn. En ergens in de hoek van die ontbijtzaal zit een vrouw. Met pen en papier. Ze kijkt. Observeert. En ze schrijft.
Then you stand and make your way
Towards the self-service buffet and
ask me if I want some bread or fruit
You say they got good coffee too
If I'd want it
Twee weken geleden zag ik haar in T Magisch Theatertje in Maastricht optreden. Het was een prachtig en intiem optreden. Ze speelde onder meer Breakfast Room Revelation. Tot dat moment toch al mijn persoonlijke favoriet. Ze vertelde over het ontstaan ervan. Een lied geschreven over en geschreven in een ontbijtruimte. Een week later zat ook ik in zo'n ontbijtzaal. En ik dacht aan haar. Aan haar woorden. Aan die voor haar bijzondere momenten. Ergens op het snijvlak tussen stilte en waan, tussen dageraad en dag. Maar vooral tussen droom en werkelijkheid. Het moment waarop een pareltje als Breakfast Room Revelation uit Christine Oele's pen stroomt. De vrouw die zich VanWyck noemt.
If I'm dreaming
Won't nobody wake me
Cause it's so good
To be with you
If I'm in some kind of spell
Don't breake it
Just make it last for a while.
Ed Muitjens