Nina Nesbitt - Mountain Music

Apple Tree Music

In 2022 gaf ik hoog op van Nina Nesbitts derde album Älskar (Zweeds voor liefde). Later betreurde ik dat een beetje. Niet alleen omdat het album me bij nader inzien toch wat minder goed beviel (drie sterren was passender geweest), maar vooral omdat ik na het bijwonen van een liveoptreden moest constateren dat Nina Nesbitt tot meer in staat is dan de modieuze, elektronisch dichtgeplamuurde liedjes van Älskar. Live daarentegen werkte ze solo, zichzelf begeleidend op piano of gitaar, een veel meer naar folk en americana neigende setlist af. (Dat overigens tot lichte vervreemding van het publiek, dat hoofdzakelijk bestond uit blonde begin-20 meisjes, die duidelijk iets anders hadden verwacht.) Ik was dan ook nieuwsgierig of Mountain Music de belofte van dat liveoptreden waar zou maken. Het antwoord daarop is: in elk geval grotendeels. Al op het eerste nummer, dat niet voor niets Pages heet, is duidelijk dat Nina Nesbitt met Mountain Music inderdaad een nieuwe bladzijde wil omslaan. Ze laat de wat makkelijker in het gehoor liggende pop niet helemaal achter zich, zoals blijkt op I’m Coming Home en Anger, maar het grootste deel van Mountain Music bestaat toch uit ingetogen, fraaie en spaarzaam geïnstrumenteerde liedjes, met als hoogtepunten het verstilde, bijzonder fraai gezongen Painkiller en het afsluitende Parachute. Op dat nummer is de elektronica, die elders nog slechts in smaakvolle accenten opduikt, zelfs helemaal afwezig en draagt haar stem het nummer volledig, slechts akoestisch begeleid door gitaar, piano, percussie en een bijzonder fraaie vioolpartij. Nu afwachten of het publiek, dat gezien de vele miljoenen ‘streams’ die ze op haar naam heeft staan vooral warmliep voor de sound van haar vorige twee albums, ook warmloopt voor deze nieuwe pagina in haar carrière. Ze neemt een gok, maar wat mij betreft is die prima uitgepakt.

Roeland Smits