Nieuw werk van Jenee Halstead

Drie jaar geleden tourde Jenee Halstead hier voor het laatst met haar tweede album Raised By Wolves. Een gedurfde plaat waarop de oorspronkelijk uit Spokane, Washington afkomstige, in Boston residerende singer-songwriter op onverschrokken, bijna PJ Harvey-achtige wijze americana brengt vanuit een heel persoonlijk gezichtspunt. Zoals ze allerlei verschillende zangstijlen hanteert in combinatie met door drummachines gecreëerde ritmen, is zeker in de americana behoorlijk uniek. Al is het meest knappe dat de kwaliteit van de liedjes altijd voorop staat en dat ze ook altijd haar diepste emoties laat spreken.

Ditmaal neemt Halstead voor het eerst haar partner en gitarist Hugh McGowan mee op tournee, een tandem die dusdanig op elkaar is ingespeeld dat haar liedjes nu instrumentaal optimaal gebracht kunnen worden. Bovendien deelt ze de meeste avonden met haar meer popgeoriënteerde collega Rebecca Loebe, een combinatie die vier jaar geleden al eens was gepland, maar toen daags voor het eerste optreden door Loebe werd afgezegd, omdat ze was gevraagd voor de Amerikaanse versie van The Voice. Die kans op nationale bekendheid wilde ze niet aan zich voorbij laten gaan. En hoewel ze niet helemaal tot de finale reikte, kon Loebe zich wekenlang flink in de kijker spelen.

Waar kijk je het meest naar uit voor de tournee?

"Alles. Het idee om terug te komen en in zulke geweldige zalen te spelen als In The Woods en Meneer Frits maakt me superopgewonden. Ik ben dol op het Nederlandse publiek én op het land. Het voelt voor mij echt als thuis. Ik kijk er ook naar uit al mijn vrienden te zien en om samen met Hugh te komen. In de loop der jaren heb ik in allerlei bezettingen gespeeld, maar volgens iedereen hier is deze duo-opstelling het beste. Hugh is een geweldige gitarist die helemaal ingesteld is op singer-songwriters. Andere gitaristen spelen vaak maar wat, hebben vaak geen idee waar het liedje nou om gaat, maar Hugh bouwt er precies het juiste klanklandschap omheen. Soms als je met een band speelt, verdrinken de woorden gewoon, nu kan je niet alleen de hele tekst verstaan, maar word je ook meegezogen door het coole ritmische geluid eromheen. Het is ook voor het eerst dat ik met iemand samenspeel dat ik het gevoel heb dat we op dezelfde golflengte zitten. Vroeger was ik altijd doodsbang als ik op het podium stond en dat hoef ik nou niet meer, dat is zo heerlijk. Nu kan ik gewoon genieten als we staan te spelen en dat merkt de zaal ook. Sommige liedjes van mijn debuut The River Grace speelde ik niet graag live omdat ik altijd vond dat er iets miste, maar ik merk aan de respons van het publiek dat ze helemaal enthousiast worden als we ze met z’n tweeën spelen."

Je bent ook bezig met een nieuwe plaat die klaar moet zijn voor de tournee. Wat kun je daarover vertellen?

"Aan het begin van de opnamen had ik nog zo mijn twijfels. Ik had nooit eerder met Sean McLaughlin als producer gewerkt, en omdat ik tot dan toe alleen platen had gemaakt met Evan Brubaker, met wie ik heel erg op één spoor zit, wist ik niet of Sean zou snappen wat ik wilde. Daar komt nog bij dat ik heel snel geïrriteerd raak en denk dat het niet werkt als de tempo’s van de liedjes niet kloppen. En dat was in het begin ook zo. Ze waren veel te snel. Sean zei dat hij gewoon afging op hoe ik zelf de liedjes speelde, waarop ik hem dan weer verzekerde dat ik alles altijd veel te snel speel en dat hij daar dus vooral niet op af moest gaan. Toen we met dat in het achterhoofd teruggingen naar de liedjes en de tempo’s aanpasten, veranderde dat alles."

Waren dat ook liedjes die je al live bracht?

"Nee. Juarez speelde ik wel vrij vaak, maar daar heb ik de muziek nu compleet van herschreven. Andere melodie, andere akkoorden, ander tempo. Oorspronkelijk was het het eerste nummer dat ik ooit schreef op ukelele, een instrument dat ik veel gebruikte op Raised By Wolves. De muziek had daardoor iets grappigs, wat in contrast stond met de ernst van de tekst over een Mexicaanse drugsrunner. Maar op deze nieuwe plaat wilde ik geen ukelele en vond ik de muziek dusdanig niet meer passen bij de teneur van het onderwerp dat ik die daaraan heb aangepast. Beide varianten kunnen op zich prima, hoor, maar waar die ukelele-versie licht en enigszins ironisch was, klinkt deze nieuwe versie meer Cowboy Junkies-achtig, heel traag."

Bedenk je altijd van tevoren hoe je een plaat wilt hebben klinken?

"Nee, ik laat het altijd op me afkomen. Op mijn debuut The River Grace had ik bijvoorbeeld liedjes in drie verschillende schrijfstijlen: pop, folk en country. Hopelijk kan ik dan met mensen werken die me helpen ze tot een eenheid te smeden. Deze keer heb ik het gevoel dat de sfeer wat meer down is, een beetje à la Cowboy Junkies, Mazzy Star en Anna Calvi. En zelfs bij de een of twee nummers die niet aan dit model voldoen, zoals bijvoorbeeld Sophia, heb ik het idee dat zolang we ze op een vergelijkbare manier aankleden – zo gebruiken we op een aantal nummers strijkers – ze daardoor tezamen toch een eenheid zullen vormen. Voor de nieuwe plaat heb ik heel veel samen geschreven met Susan Cattaneo, niet alleen een van de beste liedjesschrijvers in het land, getuige ook haar schitterende jongste cdHaunted Heart (zie ook Heaven 2, 2014), maar ook al zo’n vijftien jaar docent in songwriting aan de vermaarde Berklee College Of Music. Ik voel me heel dankbaar zo’n creatief iemand als vriendin te hebben met wie het muzikaal zo goed klikt en die ook weet hoe een liedje in elkaar hoort te zitten."

Sinds je de laatste keer in Nederland was, heb je je baan als serveerster opgezegd om je fulltime op de muziek te kunnen richten. Lukt dat een beetje, want zo heel veel treed je daar momenteel eigenlijk ook niet op?

“Nee, dat klopt. Naast muziekles geven, richt ik me nu vooral op schrijven. Ik heb niet zo’n zin almaar onderweg te zijn en bij mensen op de bank te slapen en zo. De keren dat ik in Amerika heb geprobeerd zo mijn boterham te verdienen, waren vreselijk en ik heb geen enkele behoefte me daarvoor in de schulden te steken. Volgens mij houden een heleboel mensen zichzelf voor de gek als ze beweren dat ze ervan kunnen rondkomen. In welke mate dan? Als je voor een optreden doet vijftig dollar vangt, wat nogal eens voorkomt, is dat niet eens genoeg voor je basisbehoeften. Je moet echt heel schrander zijn en goed kunnen plannen, anders heeft het niet zo heel veel zin. Samen met Hugh zie ik het nog wel gebeuren, maar dan nog zou ik het heel goed moeten regelen. Wat dat betreft is zo’n tournee in Nederland met een paar uitstapjes naar België en Duitsland ideaal. Dat geeft ook meteen de ruimte om te kunnen bedenken wat ik wil doen met mijn volgende album. Edge Of The World is nog maar een ep, omdat ik niet zeker wist hoe het werken met Sean zou bevallen, maar nu ik weet hoe goed we elkaar aanvoelen, zou ik het gemakkelijk uit kunnen bouwen tot een volwaardig album, en dan komen we zeker weer terug.’

Beluister Taste Me.

Jenee Halstead + Rebecca Loebe live: 23 mei in The Stables, Boskoop *; 24 mei in De Waag, Haarlem *; 26 mei in Verkadefabriek, Den Bosch; 28 mei in Dancing Mole, Lontzen; 30 mei in In The Woods, Lage Vuursche; 1 juni in Meneer Frits, Eindhoven; 3 juni in Trianon, Nijmegen *; 4 juni in Live Stage Marnix, Ede *; 5 juni in 't Keerpunt, Spijkerboor; 6 juni in Tangelder Presenteert, Middelburg. (* = Jenee Halstead solo)