Nick Cave intiem

Het was een zéér goed concert gisteren in Brussel, maar ook weer niet de bijna buitenaardse, geestverruimende ervaring die we enkele jaren geleden in Antwerpen met Nick Cave meemaakten. Frappant toch wel dat Cave vertelde dat hij tijdens die concerttournee DEZELFDE ervaring had als zovele muziekliefhebbers toen.

Het was bijna als reiken naar een 'wereld buiten de onze' en soms het gevoel hebben dat dat lukt. Die zeer bijzondere ervaring, die connectie met het publiek, die toen zo goed voelbaar was, hielp hem bij de verwerking van het grote trauma (verlies van zijn zoon) - een tijd niet zozeer van leven maar van OVERleven. Gezwollen woorden misschien, die een beetje overdreven moeten lijken voor diegenen die er niet bij waren...

Nick Cave was in goede luim in de Bozar, hij was in zijn element op het podium. Hij beantwoordde nogal wat vragen tijdens het drie uur durende concert, sommige daarvan erg to the point en je zag dat Cave in zijn nopjes was te worden uitgedaagd daarop een passende repliek te geven. Andere vraagstellers wilden vooral zelf een (te lang) verhaal kwijt, dat bijna zonder uitzondering ging over hun grote (en langdurige) band met Cave's muziek. Cave bleef echter altijd een gentleman, luisterde echt, antwoordde vriendelijk en gevat, en dikwijls ook humoristisch en spits.

Hoe groot de adoratie van de fans voor Nick Cave altijd was en is, hij begreep dat wel enigszins, want zelf heeft ook muzikale helden, waarbij hij Leonard Cohen, Johnny Cash, Neil Young en Van Morrison noemde. En ook T-Rex van wie hij het nummer Cosmic Dancer coverde. Zijn allergrootste held echter is Bob Dylan, wiens teksten hij al sinds lang bestudeert. Hij vertelde over zijn ontmoeting met Dylan op het Glastonbury festival. Dat Dylan, verstopt onder een hoodie, heel aarzelend zijn trailer binnen stapte en enkel zei: 'I like what you are doing'. Waarop Cave hetzelfde antwoordde, en ze na een ongemakkelijke stilte beiden niet meer wisten wat te zeggen. Exit Dylan. Achteraf vragen genoeg, zei Cave, doch op dat moment...

Muzikaal viel er heel wat te genieten. Hoogtepunten bij de vleet, maar deze nummer waren voor mij uitzonderlijk: The Mercy Seat (dat naadloos overging in Avalanche van Leonard Cohen), Higgs Boson Blues, Jubilee Street en And No More Shall We Part.
Het concert leek wel een ode aan de schoonheid van muziek, en dat met toch zoveel gesprekken tussendoor.
Nick Cave achter een vleugelpiano, zeer bijzonder. En bloedmooi.

Gezien: 30 januari in Bozar, Brussel