Nagasaki Swim - The View From Up There

Excelsior/V2

Jasper Boogaard illustreert op de nieuwste Nagasaki Swim een voelbare liefde voor weidse americana; meer Tom Petty dan we van hem gewend zijn. Veelal springerige neo-Heartland houdt de goede moed erin, ondanks de tegenslagen van het leven. Jammer genoeg laat The View From Up There te weinig van deze tegenslagen zien die de goede moed verantwoorden. Boogaard profileert zich hiermee als een cheerleader in een supermarkt: ontzettend goedbedoeld en aanstekelijk, maar je begrijpt niet zo goed waarom. Wellicht vat Picture, met zijn slepende saxofoon, dit het beste samen: There’s darkness everywhere/Don’t wanna talk about it now. Dat is prima! Niet elke plaat hoeft een doemdenkende opsomming van de wereldproblematiek te zijn. Montere muziek is een zegen en Boogaard schrijft mooie liedjes, maar de contrasterende illusie van steun die hij opwekt maakt de totaalervaring net ontoereikend. Dit geldt niet alleen voor de overkoepelende uptempo nummers. Zo is het ingetogen Only For A While op het eerste gehoor van grote schoonheid, met een ontroerende melodie en instrumentatie zoals we die horen op recent werk van Waxahatchee, maar het weigert om volledig benaderd te worden. Misschien ligt het aan de ondubbelzinnige teksten of het vaste register van de zang, maar elke poging tot diepgang ketst af op het oppervlak. De voorganger Everything Grows (2023) was een fijn en kalm plaatje, maar (net als de albumhoes doet vermoeden) wat braaf. The View From Up There probeert hiervan los te komen met meer rockinvloeden en kleine instrumentale experimenten, maar blijft eveneens niet meer dan een fijn plaatje en eindigt (net als de albumhoes doet vermoeden) wat vaag en kleurenblind. De nummers van Nagasaki Swim lijken niet gemaakt om in te graven, maar om een picknickkleed op te leggen – en wie weet is het daarmee een ideale plaat voor het naderende festivalseizoen.

Lenny Vullings