In Memoriam: Hans Vermeulen

Eén keer heb ik hem ontmoet, Hans Vermeulen, bij toeval, zoals dat gaat: naast elkaar pissend, in de tent waar hij optrad en ik te gast was. In Den Haag, jaren zeventig. Ik neuriede opzettelijk luid We’ll Meet Again, de Vera Lynn-klassieker die de jonge Byrds en de jonge Sandy Coast op hun manier deden. Hans Vermeulen keek op van zijn pissoir en glimlachte. ‘Blijft een mooi afscheidsliedje’, vond hij. Hij overleed donderdag 9 november in Ko Samui, Thailand. Hans Vermeulen was 70 jaar.

Hij had wel even tijd voor een praatje, die avond. Aardige gozer. Ik sprak mijn bewondering uit voor zijn ruime muzikale talent als componist, muzikant – hij speelde toetsen en gitaar – en zanger. Hij haalde zijn schouders op. Dat talent was gegeven, vond hij, daar hoefde niemand bewondering voor te hebben. En die eerste liedjes waren maar probeersels. Subject Of My Thoughts was in 1966 hun eerste single die mij bekoorde. Geen hit geweest, constateerde hij glimlachend. I See Your Face Again (1968) zat zo in mijn hoofd dat ik die single midden in de nacht uit een plaatjesautomaat bij Staffhorst in de Nobelstraat haalde. Vleiend, vond hij dat. In de Woo, onze Utrechtse studentendiscotheek, frequent Summertrain en True Love, That’s A Wonder. Dat vond hij wel mooi, hij moest maar eens langs komen. Vergeten, denk ik. Hij wilde meer gaan produceren, vertelde hij. Niet veel later schreef hij The Alternative Way voor debutante Anita Meyer. Hij zong ook mee. Ze haalde de eerste plaats in de Top 40. Zijn enige nummer 1 hit.

Sandy Coast, opgericht in 1961 als skifflegroep, speelde en zong vijf jaar in de kantlijn. De winst in een talentenjacht bracht ze een plaatcontract. Hun singles schoven allengs op in de Top 40: het begon met We’ll Meet Again (30), Sorry She’s Mine (40), A Girl Like You (28) en And Her Name Is…Amy (22). De top tien haalden ze net niet: I See Your Face Again en Capital Punishment strandden beide op 12. Vermeulen had de koers van Sandy Coast in de stroom van psychedelica enigszins in die richting verlegd. Dat leverde twee prima eclectische albums op: Shipwreck en From The Stereo Workshop. Ze scoorden niet hoog. Dat deed alleen in 1971 het album Sandy Coast: 19e plaats.

In dat jaar leefde ook hun singleverkoop op. True Love That’s A Wonder was hun eerste toptienhit met de 3e plaats, gevolgd door Just A Friend (11), Just Two Little Creatures (26), Summertrain (6) en Blackboard Jungle Lady (31).

Dat was het dan, constateerde Hans Vermeulen niet veel later. Hij ontbond Sandy Coast, zette zich aan het productiewerk en formeerde met studiomuzikanten, onder wie Jan Rietman en Vermeulen’s echtgenote Dianne Marchal, Rainbow Train. Twee hitjes scoorden ze, Heaven On Earth (19) en Another Band (31).

Net als zo veel bands uit de jaren zestig besloot Sandy Coast tot een reünie. Die leverde in 1981 geheel onverwacht een flinke hit op: The Eyes Of Jenny, een ouderwets Vermeulen-nummer, haalde plaats 11 in de Top 40.

Financieel kreeg Vermeulen het lastig. Hij had, wederom net als zo veel collega’s in de jaren zestig, altijd meer op de muziek dan op de centen gelet. Daar had de belasting geen boodschap aan, en begin jaren negentig vertrok Hans Vermeulen vrijwel platzak naar Thailand. Daar wachtte wat werk en – maar dat wist hij bij vertrek nog niet – een nieuwe liefde. Hij trouwde met de Thaise zangeres Jariya Chatsuwan. Van tijd tot tijd keerde Vermeulen terug naar Nederland, voor familiebezoek en voor optredens, onder meer bij De Vrienden Van Amstel. Hij kreeg altijd een overweldigende ontvangst, dacht ook wel over een definitieve terugkeer, maar daar is het niet van gekomen.

Hans Vermeulen: 18 september 1947 – 9 november 2017