In memoriam: Ad van Meurs

Het bericht dat Ad van Meurs was overleden kwam niet echt onverwacht. Ik wist dat hij ziek was. Ernstig. Maar het was een bericht met impact. Ad was een muzikant pur sang. Hij ademde niet alleen muziek, het kwam als het ware uit zijn poriën. Hij maakte muziek onder eigen naam, als The Watchman, met de groep NO Blues en in samenwerkingen met nog tal van andere muzikanten.

Zijn vrouw Ankie Keultjes, gezegend met een stem die in een oogwenk emoties kan oproepen, was nooit ver weg. Een twee-eenheid in alles. Dat bleek ook uit de ‘Ad van Meurs presenteert’ maandagavonden in Meneer Frits in Eindhoven, waarin hij voornamelijk singer-songwriters een podium bood in een intieme sfeer. Ad van Meurs was de perfecte gastheer, Ankie zorgde voor het perfecte geluid. Ik was geen wekelijkse bezoeker maar af en toe stapte ik er binnen. En die avonden waren bijzonder. Niet in de laatste plaats door Ad van Meurs.

Want bovenal was Ad van Meurs een mooi mens. Een warme persoonlijkheid. Iemand waarmee je graag na afloop een biertje dronk. En Ad nam daar de tijd voor. Natuurlijk gingen onze gesprekken met regelmaat over muziek, vooral over interessante albums die bij Heaven op de recensietafel vielen, maar net zo vaak ook niet. Toogpraat was het maar wel mooie toogpraat. Ik herinner me in het bijzonder een gesprek over de schoonheid van het verliezen. Overtuigd waren we hoe mooi verliezen kan zijn. Tom Dumoulin had op dat moment een geweldige Vuelta gereden en minstens zo prachtig verloren. Via de indrukwekkend gespierde kuiten van wielrenner Freddy Maertens kwamen we uiteindelijk uit in Belgische kroegen, waar het verval zichtbaar is en de bewoners ervan de groeven van een hard leven achter een glas bier verbergen. Zo sprak hij met liefde over zijn vriend Freddy Cousaert, de man die in 1981 in Oostende een volledig ontspoorde Marvin Gaye onder zijn hoede nam. Cousaert is met regelmaat ook achter een glas bier te vinden. "Hij weet zo goed zijn rol te spelen", vertelde Ad met een grote glimlach. Want verliezen in het leven kan inderdaad mooi zijn. Die overtuiging deelden we. Toen nog wel.

In augustus 2014 schreef ik voor Heaven Magazine een recensie over zijn fraaie, Nederlandstalige cd De Weg Is Een Vriend. Ik sloot af met de woorden: Hier kijkt een man, die in de herfst van zijn leven verkeert, regelmatig met zijn vrouw achterom. Achterom kijkend naar de weg die hij heeft afgelegd. Soms met weemoed maar altijd beseffende dat het leven, ondanks alle obstakels, goed is. De weg is soms inderdaad een vriend.

Het is een voorbeeld van het achterom kijken naar een leven waarin niet alleen is gewonnen maar waar ongetwijfeld ook de verliezen zijn geteld. Count your blessings, count your losses and move on. Iets in die geest. Vaak heb ik teruggedacht aan dat gesprek van toen want niet veel later begon Ad serieus te verliezen. De sluipmoordenaar kanker kan mensen tenslotte laten verliezen. Het verliezen ging gepaard met lijden en pijn. Als een Flandrien heeft hij twee jaar lang over rottige kasseien moeten fietsen, heeft hij spreekwoordelijk meermaals De Koppenberg op moeten stoempen, viel hij met regelmaat en klauterde hij even zo vaak weer op. De weg was geen vriend meer.

Een lichaam murw gebeukt, zo zag ik hem dit jaar op facebook op een foto in een ziekenhuisbed liggen. Een ontroerende foto want hoe ziek hij ook was, op zijn buik rustte zijn gitaar die hij aan het bespelen was. Kanker verwoeste zijn lichaam maar niet zijn geest. Niet de muzikant. Ad van Meurs werd uiteindelijk 64 jaar oud. Hij heeft uiteindelijk verloren van het leven. Zoals we uiteindelijk allemaal zullen verliezen. De eerst volgende keer dat ik bij een ‘Ad van Meurs presenteert’ aanwezig zal zijn zal ik voorzichtig het glas heffen. Ik zal fluisteren. Niemand zal het horen. Dag Ad. Dag mooi mens.

Je wordt geboren / Je hebt lief / Met een beetje geluk, een passie / Er komt iets uit je handen / en hup, foetsie, weg ben je. (Ad van Meurs)

Ad van Meurs: 23 april 1953 - 10 november 2017