Matt Andersen: veelzijdig en hard werkend

Hij staat bekend als een van de hardst werkende muzikanten uit Canada. Niet zonder reden, want Matt Andersen heeft al duizenden optredens gegeven. Lekkere, gevarieerde, rootsy muziek, dat is zijn specialiteit, en binnenkort treedt hij op in Utrecht.

Tekst Kees van Wee

Om te weten te komen wat voor soort muziek iemand maakt, is het soms voldoende te kijken met wie hij het podium heeft gedeeld. In het geval van de Canadese gitarist/zanger Matt Andersen gaat het onder anderen om Buddy Guy, Tedeschi Trucks Band, Little Feat, Johnny Lang, Bo Diddley, Gregg Allman en Beth Hart. Ja, Andersen maakt lekkere rootsy muziek, waarin hij allerlei ingrediënten verwerkt.
 
Bruce Cockburn, Bonnie Raitt en Sam Cooke
Mocht je nog meer duidelijkheid willen, dan is het interessant te zien welke songs van anderen hem hebben geïnspireerd. Onder de kop ‘The Songs That Changed My Life’ geeft Holler.country duidelijkheid. 
De eerste song die Andersen noemt is Pacing The Cage van Bruce Cockburn, vooral omdat hij zwaar onder de indruk is van de tekst. ‘Als ik ooit gebrek heb aan inspiratie, of een bepaald niveau wil bereiken, ga ik naar deze song. He just nails it.’  Een andere favoriet is Love Has No Pride van Chris Smither, in de versie van Bonnie Raitt. ‘Ze heeft een van mijn favoriete stemmen. Binnen een kwart seconde weet je dat zij het is, en dat is behoorlijk bijzonder als je beseft hoeveel muziek er is.’
Verder noemt hij onder andere Bring It On Home To Me van Sam Cooke (‘his vocals just kill me’) en Mandolin Wind van Rod Stewart (‘Every Picture Tells A Story is een van mijn favoriete albums; een plaat voor een onbewoond eiland’).
 
Harde werker
Andersen heeft duidelijk een brede smaak en dat blijkt ook uit zijn eigen muziek. Uptempo en spetterend, langzaam en gevoelig, blues, gospel, soul, country… hij is niet voor één gat te vangen en weet zijn publiek al snel voor zich te winnen, of hij nou met een complete band op het podium staat, op helemaal in z’n eentje, met zijn gitaar. Een paar honderd concerten per jaar, hij draait er zijn hand niet voor om.

Als je zo stevig aan de weg timmert en zoveel kwaliteit levert, val je natuurlijk op. Het is dan ook geen wonder dat Andersen een gelauwerd man is. Jaar in jaar uit, zijn naam duikt geregeld op, als genomineerde of als winnaar van allerlei prijzen. Zo was hij in 2011 maar liefst vier keer genomineerd voor de East Coast Music Association, werd hij in 2014 genomineerd voor een Juno in de categorie ‘Roots & Traditional Album of the Year’, terwijl hij dit jaar vier keer als winnaar uit de bus kwam tijdens de 27e editie van de Maple Blues Awards, in de categorieën Entertainer, Male Vocalist, Recording/Producer en Songwriter.
 
Matt Andersen maakt indruk, ook in fysiek opzicht, want hij is bepaald geen schriel mannetje. Bluesmagazine.nl heeft het zelfs over ‘een Vikingvormige muzikant’.  In een interview dat ze in 2019 met hem hadden, vertelt Andersen over zijn achtergrond. ’Mijn vader was houtvester, hij werkte in het bos. Ik stortte me op de muziek, die was er gelukkig altijd. Toen ik 14 was, speelde ik tuba en trompet, ik luisterde naar classic rock: CCR, Eric Clapton, Rolling Stones. De enige vorm van werkgelegenheid was verder de fabriek van McCain.’
 
Studie studiotechniek
Het werk dat zijn vader uitoefende trok Andersen niet. Hij zag eerder een toekomst voor zich in de muziekindusrie, liet hij een jaar of tien geleden weten in een gesprek met Barnowlblues.nl. ‘Ik heb als studiotechnicus gestudeerd en wilde in een opnamestudio werken. Maar om mijn studie af te betalen, ben ik in een fabriek gaan werken. Daar werkte ik overdag, vijf à zes dagen per week. En ik speelde ’s nachts in bars. Op een gegeven moment, dat moet ergens in 2002 zijn geweest, heb ik een keuze gemaakt en ben ik mij verder alleen met muziek bezig gaan houden.’
 
In het eerdergenoemde interview met Buesmagazine.nl geeft Andersen een toelichting op de onderwerpen waarover hij zingt. ‘Toen ik twintig was, ben ik begonnen mijn eigen songs te schrijven. Ik haalde mijn onderwerpen uit het dagelijks leven, blijf altijd dicht bij huis. Angel Gets The Blues bijvoorbeeld, van mijn album Second Time Around uit 2007. Ik ben altijd veel van huis en op een dag belde ik naar mijn geliefde. Ze was alleen, en verdrietig. En ik was ver weg, ik weet niet meer waar. Dat brak m’n hart, dat begrijp je. Het is een eenvoudige song, maar het raakt me nog altijd diep.’
 
Big Bottle Of Joy
Matt Andersen begon zijn loopbaan met de band Flat Top (uit New Brunswick) maar koos uiteindelijk voor een solocarrière, met als eerste cd Something in Between, uit 2008. Sindsdien heeft hij nog een stuk of tien albums gemaakt. Zijn meest recente werkstuk, dat hij vorig jaar uitbracht, heeft als titel The Big Bottle Of Joy, wat verwijst naar de achtkoppige band die hem begeleidt.
Hij is er maar wat blij mee dat hij deze muzikanen heeft weten te strikken, vertelt hij in een interview met CBC.ca, want ze waren altijd vaak van huis, tot covid toesloeg. ‘Het is echt een dream team. Er is kameraadschap, en dat is heel anders dan wanneer je in je eentje werkt.’ Dat neemt overigens niet weg dat hij het ook heerlijk vindt om alleen een zaal voor zich te winnen. ‘Als je alleen bent, heb je een heel andere connectie met het publiek, en dat kan ik echt heel erg waarderen. Dat doet me denken aan talentenshows en de manier waarop ik opgroeide met muziek.’
 
Matt Andersen treedt op zaterdag 19 oktober op tijdens de tiende editie van het Ramblin’ Roots Festival in TivoliVredenburg in Utrecht.