Live-albums, wat heb je eraan?

In het komende nummer van Heaven, dat medio februari verschijnt, staan de tien favoriete live-albums van de medewerkers en redacteuren. Er staan er aardig wat in mijn kast. Toch ben ik geen echte liefhebber. Zelden voegen ze namelijk echt iets toe.

Waarom zijn live-albums overbodig?

De nummers die er op staan heb je al. Live-albums bevatten slechts zelden essentieel nieuw materiaal. Nou vooruit, een leuke cover die je nog niet had. Maar verder gaat het toch vaak om een verzameling hits of de bekendste nummers.

De muzikanten laten steekjes vallen. In de studio gaat het net zolang over totdat het helemaal goed is. Live werkt dat natuurlijk anders. Dat is de reden waarom veel liveplaten ‘opgepoetst’ worden, soms zelfs door hele partijen opnieuw in te spelen. Hoe live is live?

De geluidskwaliteit valt tegen. Vrijwel altijd klinkt een plaat die met veel zorg in de studio is opgenomen een stuk beter.

De plaat wordt ontsierd door lange solo’s of gesproken woord. Leuk hoor, als een artiest grapjes maakt op het podium. Maar als dat op de plaat staat, moet je dat keer op keer beluisteren. Om nog maar te zwijgen van die veel te lange solo’s. Het dieptepunt zijn de minutenlange drumsolo’s die veel liveplaten uit de jaren zeventig ontsieren.

Waarom zou je dan toch een live-album kopen?

Omdat je fan bent en je alle titels in de kast wilt hebben staan. Voor mij de belangrijkste reden waarom ik toch erg veel live-platen heb aangeschaft. Maar voegt Live In Japan van Slapp Happy nou echt heel veel toe? Is Turn The Pigeons Loose van Chuck Prophet echt onmisbaar? Stijgen The Streetwalkers live echt boven zichzelf uit? Ik dacht het niet.

Vanwege de sfeer. Als het publiek hoorbaar aanwezig is - en dat is bijna altijd het geval - geeft dat een heel ander gevoel dan bij een ‘klinische’ studioplaat.

Omdat er nummers op staan die je nog niet hebt. Vaak zijn dat er maar één of twee. En slechts heel zelden gaat het om echt essentieel materiaal.

Omdat de artiest live boven zichzelf uitstijgt. Nu komen we bij de écht belangrijke reden. Maar die is maar op héél weinigen van toepassing. Mij schieten zo snel maar een paar namen te binnen. James Brown, bijvoorbeeld. En vooral Jimi Hendrix. Van die gitaargrootheid is wat mij betreft vrijwel iedere liveplaat te prefereren boven zijn studiowerk, want alleen live liet hij horen waartoe hij écht in staat was.

In het komende nummer van Heaven, dat 10 februari verschijnt, staan de tien favoriete liveplaten van de medewerkers. Eddie Aarts schrijft over de rerelease van Live!, het legendarische live-album van Bob Marley & The Wailers waardoor Europa aan de reggae geraakte.