Letters From The Earth: vergeten meesterwerk

Zowel wat betreft zijn stem en zangtechniek als zijn songs zou Eric Wood een verloren zoon van Tim Buckley kunnen zijn, al is hij daar wel wat te oud voor. In het vergeten meesterwerk Letters From The Earth klinken duidelijke echo’s door van platen als Blue Afternoon en Happy Sad.

door Kees van Wee

Vrijdag 7 april verschijnt het nieuwe nummer van Heaven. Voor de rubriek ‘De 10’ konden de medewerkers dit keer een song, album of artiest aandragen rond het thema ‘earth/aarde’. Een makkelijk thema, al was het alleen maar omdat dit woord voorkomt in heel veel songs en albums, en ook in diverse artiestennamen.
 
Als eerste moest ik denken aan Letters From The Earth, het debuut van Eric Wood uit 1997 (te beluisteren via Spotify en online vrij eenvoudig aan te schaffen). Mijn definitieve keuze pakte anders uit (zie de komende Heaven), maar ik grijp deze kans toch graag om het nog veel te onbekende album van Eric Wood in de schijnwerper te plaatsen.
 
Auto-ongeluk
Als in 1997 Letters From The Earth verschijnt, heeft zanger/gitarist Eric Wood al zo’n dertig jaar ervaring opgedaan in de muziekwereld. Hij wordt geboren aan de voet van de Appalachen bij de grens tussen Ohio en West Virginia. Zijn moeder luistert veel naar Harry Belafonte, Ray Charles en de vroege Bob Dylan. Eind jaren zestig vertrekt Wood op vijftienjarige leeftijd naar San Francisco, waar hij onder de indruk is van plaatselijke bands die in hun muziek invloeden verwerken van Miles Davis, Dave Brubeck en Thelonius Monk. Als hij een zwaar auto-ongeluk krijgt en meer dan een jaar in het ziekenhuis doorbrengt, begint hij songs te schrijven om zo herinneringen vast te leggen die hem anders zouden ontglippen vanwege zijn slecht functionerende geheugen. Hij zoekt inspiratie bij platen van Dylan en bij diens generatiegenoten, onder wie Joni Mitchell en Tim Buckley.
 
John Gorka en Richard Thompson
Als hij voldoende is hersteld, treedt hij op in koffiehuizen en mag hij het voorprogramma verzorgen voor The Pure Prairie League. Kris Kristofferson is onder de indruk en even later werkt Wood als songschrijver voor diens firma Combine Music, later gevolgd door Warner Bros. Hij neemt twee platen op die echter nooit worden uitgebracht. In 1979 vestigt hij zich in New York en treedt hij op met diverse jazzmusici, met wie hij ook de studio in duikt. In 1993 besluit hij om weer solo te gaan optreden en trekt hij de aandacht van John Gorka en ook van Richard Thompson, die tijdens een concert een duet met hem zingt.
 
Tim Buckley
Eric Wood is al in de veertig wanneer eindelijk zijn debuut verschijnt: Letters From The Earth, een sublieme plaat, die in meerdere opzichten een vergelijking met Tim Buckley onvermijdelijk maakt. En dan vooral met de platen die Buckley rond 1970 uitbracht, waarop folk, jazz en blues samensmelten tot prachtige kippenvelsongs.
 
Net als Buckley beschikt Wood over uiterst flexibele stembanden met een groot bereik, die hij volledig onder controle heeft en waarmee hij de meest verbluffende capriolen uithaalt, met moeiteloze schakeling tussen ver uiteenliggende tonen en knap beheerst vibrato. Vooral in het schitterende, slepende Out Of The Blues is de gelijkenis frappant. En net als Buckley kiest Wood voor een jazzy, nachtclubachtige begeleiding met onder andere staande bas, vibrafoon en saxofoon. Wanneer je dan ook nog een song de titel Look At The Fools geeft, moet je natuurlijk niet vreemd opkijken als mensen je met de veel te jong gestorven vader van Jeff vergelijken. Maar ach, leunde ook Tim niet zwaar op een ander (Fred Neil)?
 
Lovende recensies
Letters From The Earth telt veertien nummers, waarvan er enkele de 6-minutengrens overschrijden, en duurt ruim een uur. Ondanks de lengte fascineert de plaat van begin tot eind. Dertig jaar ervaring hebben geleid tot een intiem meesterwerk, dat zo is opgenomen dat het lijkt alsof je getuige bent van een live-optreden en de zanger bijna kunt aanraken. Geen wonder dat de recensies lovend zijn. Het blad Mojo spreekt van ‘a belated solo debut that’s astonishing for its gleefully understated musicianship and emotional authenticity’ en in de eindejaarslijst van de critici van Billboard Magazine eindigt Letters op de negende plaats.
 
Maar het grote succes blijft uit en ook de twee platen die Eric wood daarna opneemt – Illustrated Nights (1999) en Don’t Just Dance (2001), beide een tikkeltje minder dan het debuut maar toch zeer de moeite waard – weten het grote publiek niet te bereiken. Het lijkt erop dat hij een paar jaar daarna het bijltje erbij heeft neergegooid, want het laatste optreden waarvan zijn website melding maakte dateert van 2005.

Heaven magazine #3 2023 verschijnt op 7 april en is verkrijgbaar in veel platenzaken, in diverse boekhandels en in onze webshop.