Leif de Leeuw op Ramblin’ Roots

Leif de Leeuw is waar hij niet lijkt te willen zijn. Lijkt, want de jonge gelauwerde gitarist uit Rijswijk zet de omstandigheden soepel naar zijn hand. Zijn flatje aan de rand van Den Haag is zijn groene oase. De platencollectie, zijn voorkomen met lange baard en interieur met veel hout ademt een sfeer van weleer. Alles aan Leif de Leeuw lijkt ouder dan zijn lijf werkelijk is. Zaterdag 23 oktober speelt hij met zijn band op festival Ramblin’ Roots in TivoliVredenburg, Utrecht.

Door Ludo Diels; foto Han Ernest
 
In de nieuwe editie van Heaven magazine staat een interview met de jonge gitaarvirtuoos met de ‘oude ziel’. In aanloop naar Ramblin’ Roots, waar Heavenfotograaf Han Ernest een stand heeft met zijn schitterende portretfoto’s, publiceren het vraaggesprek nu ook online.

Muzikaal heeft Leif de Leeuw (27) meer affiniteit met het plattelandsleven dan met de bright city lights. “Mijn muzikale interesses waaieren inderdaad uit in de richting van country, blues en southern rock.” Zesmaal werd hij in polls door het blad Gitarist verkozen tot beste bluesrockgitarist van de Benelux.
Al op jonge leeftijd raakte hij verknocht aan de gitaar. Ook als we met hem praten neemt hij een paar keer een akoestische gitaar ter hand om snel een paar licks tevoorschijn te toveren. “De gitaar is mijn expressiemiddel. Op mijn negende ben ik begonnen met spelen. Aanvankelijk was dat klassieke gitaar, maar daar vond ik niets aan. Ik wilde klinken zoals de idolen van mijn vader die ik in zijn platenkast tegenkwam: Stevie Ray Vaughn, Johnny Winter, Eric Clapton, B.B. King, David Gilmour, maar ook veel old school blues. En veel jaren zeventig shit: Jackson Browne, Joni Mitchell, Eagles en natuurlijk The Allman Brothers Band. Op school was ik een buitenbeentje. Al rond mijn dertiende wist ik dat ik in een band wilde spelen. De gitaar gaf me energie. Nog steeds.”

Een bepalend moment was het zien van de dvd Crossroads van Eric Clapton. “Ergens wist ik dat ik daarheen wilde. Ik wilde naar de oerbron van de rockmuziek, naar de geboorteplaats van de blues. Op die dvd gebeurde iets. Al die bijzondere artiesten samen, dat was pure magie. Ik wilde de muziek doorgronden, tot het laatste bluesgaatje gaan. Ik ben in Mississippi geweest. Ook heb ik lessen genomen van mijn idolen. Van Jack Pearson bijvoorbeeld, die nog bij de Allman Brothers heeft gespeeld. Een inspiratiebron en een held. Net als sessiemuzikant Darrell Scott uit Nashville, van wie ik ook les heb gekregen. Leren van de besten, daar komt het op aan. ”
Om in zijn onderhoud te voorzien geeft De Leeuw nu zelf gitaarles. Hij leeft van zijn muziek. Nog maar een goed jaar is hij zelf afgestudeerd aan het Rotterdams Conservatorium. “Lesgeven vind ik heel inspirerend. Je bent dan één op één bezig. Je leert iemand een kneepje of een aanpak waar hij of zij mee verder kan. Ook leer ik zelf veel van het lesgeven. Ik geef graag zaken door.”
 
Diepgaan
Aan helden bij Leif de Leeuw geen gebrek. Namen vliegen je om de oren. Toch vreemd dat een jongen die opgroeit met Shakira en Beyoncé zo hartstochtelijk teruggrijpt op tijden die hij nooit heeft gekend. “Het mooie van de huidige tijd is dat je digitaal veel kunt ontdekken. Die muziek uit mijn eigen tijd heeft me nooit echt gepakt. Het zei me niets.”
Schouderophalend en met een brede glimlach laat hij zich een nostalgicus noemen. “Wat is er mis met nostalgie? In feite is nostalgie niet meer dan de geschiedenis van de muziek overgoten met een scheut romantiek. Het is niet zo dat ik onder een steen leef. Ik weet heus wel wat tegenwoordig wordt gemaakt, maar ik heb nu eenmaal meer interesse in het doorgronden van de muziek van vroeger, die inmiddels heb geïnternaliseerd.”
Vanaf het moment dat de Leif De Leeuw Band het levenslicht zag in 2014 zette hij de sok er behoorlijk in. Zes albums bracht de groep uit. Eentje per jaar. “Sem (Sem Jansen, gitarist en vocalist, LD) en ik schrijven samen de nummers. Die combinatie werk goed. En ja, we hebben er een behoorlijk werktempo op nagehouden. En toen kwam door corona alles tot stilstand. De agenda was leeg. We hadden net door China, Amerika en Europa getoerd. Spelen, spelen en nog eens spelen. Toen meteen weer een nieuw album opgenomen en weer gingen we op pad. We waren met ons nieuwe album Where we’re Heading net twee shows onderweg toen alles stilviel.”
Als echte fan The Allman Brothers Band was hij vlak voor de lockdown nog in de Madison Square Garden in New York waar vijftig jaar Allman Brothers werd gevierd. “We zagen de laatste show voordat alles dichtging. Bijzonder.”
Met twee drummers, hammondorgel en vurig gitaarwerk weet de Leif De Leeuw Band moeiteloos de sfeer van de Allmans Brothers op te roepen. In 2018 tourden ze als Allman Brothers Tribute band, wat resulteerde in het album Leif De Leeuw Band Plays  The Allman Brothers Band (2019). Maar ook Tedeschi Trucks Band laat overduidelijk zijn sporen na. “Ik ben een zeer groot fan van Derek Trucks, die natuurlijk nog in de latere line-up van de Brothers zat. Wijlen Butch Trucks, een van de drummers en oprichters van de band, was zijn oom. Derek is iemand die authentieke muziek maakt. Dat is ook wat ik wil. Op zoek gaan naar de waarheid, naar de bron. Diepgaan, daar gaat het om.”
 
Leif De Leeuw Band live: 23 oktober op Ramblin’ Roots in TivoliVredenburg, Utrecht. Voor meer data zie: www.leifdeleeuw.com. Zin in een abonnement op Heaven magazine? Zie de informatie onder het kopje Abonneren.