Larkin Poe: ‘Pionieren door rijke muziektradities’

Blues en southern rock, voor veel mensen is dat toch een beetje een oudemannenfeestje. Maar die muziek kan ook fris klinken en zelfs sexy. Neem Larkin Poe, de formatie rond Rebecca en Megan Lovell, uit Atlanta. Of je nou fan bent van The Black Keys, Bonnie Raitt of The Allman Brothers, ze verdienen je aandacht.

Tekst Kees van Wee
 
Volgens de informatie bij hun jongste album Blood Harmony, is Larkin Poe op dit moment een achthoofdige formatie. Maar op de hoesjes van hun albums zijn alleen frontvrouwen Rebecca en Megan Lovell afgebeeld. Terecht, want zij zijn met afstand de twee meest beeld- en geluidsbepalende bandleden en drukken ook in compositorisch opzicht hun stempel op de songs. Rebecca zingt lead, speelt gitaar plus keyboards en Megan tekent voor de tweede stem en speelt lap steel en resonatorgitaar.
 
The Lovell Sisters
Voordat Larkin Poe werd geformeerd waren de twee, samen met hun zus Jessica, actief als The Lovell Sisters, een akoestische formatie. De tieners hadden klassieke muziek gestudeerd en deel uitgemaakt van het jongeren-symfonieorkest van Calhoun, Georgia. Ze hadden ook in het plaatselijke kerkkoor gezongen, maar kozen uiteindelijk voor rootsmuziek. Na een groot aantal concerten en enkele albums kwam er in 2009 een einde aan de groep en gingen Megan en Rebecca verder als Larkin Poe, vernoemd naar hun over-over-overgrootvader, die een verre neef was van de horrorschrijver Edgar Allan Poe.
 
Allman Brothers, Bonnie Raitt, Black Keys
De meiden bleven focussen op rootsmuziek, maar nu wel van de steviger soort, met een bluesy sound die vanwege het slidewerk al snel vergelijkingen opriep met The Allman Brothers. Pure blues klinkt er zelden, maar bluesy muziek des te meer, en bij vlagen is het alsof Bonnie Raitt rockende jongere zusjes heeft. Net zoals een vergelijkbare act als The Black Keys slaagt Larkin Poe erin om muziek met oude wortels in een fris eigentijds jasje te steken en niet alleen de oudere liefhebbers te boeien, maar zeker ook een jonger publiek. Fans van een band als Gov’t Mule zullen trouwens ook smullen van deze muziek.
 
Geen enkele restrictie
De overstap op een steviger geluid was overigens een natuurlijk proces, liet het tweetal een paar jaar geleden weten aan maandblad Lust For Life. Rebecca: ‘We zijn als kind begonnen met klassieke muziek. Jessica, Megan en ik werden door onze pa en ma alle drie naar vioolles gestuurd. Muziek was dus op hele jonge leeftijd al een onderdeel van ons leven.’ Megan voegt toe: ‘We vonden klassieke muziek best mooi, maar toen we een jaar of dertien waren, namen een paar vrienden ons mee naar een bluegrassfestival. Wat we daar hoorden veranderde onze opvatting over muziek helemaal. We werden letterlijk overweldigd door de passie die uit bluegrass spreekt. Toen we weer thuis waren, wilden we nog maar één ding: ons helemaal op dat genre storten en een bandje beginnen. We noemden ons The Lovell Sisters en zo is onze muzikale levensreis begonnen.’
 
Megan: ‘Nadat Jessica was opgestapt, zijn we ons Larkin Poe gaan noemen. Toen kwam de ontwikkeling pas goed op gang omdat we eigen liedjes gingen schrijven. We legden ons daarbij geen enkele restrictie op. We schreven dingen die het beste bij onze stemmen pasten en zo dreven we steeds verder in de richting van southern rock.’ Rebecca: ‘Maar we blijven verder pionieren door de rijke muziektradities van ons land. We staan overal voor open en daarom vinden we altijd nieuwe wegen in de muziek om ons uit te drukken.’
 
Grammy-nominatie
Een kleine tien albums heeft Larkin Poe inmiddels gemaakt. Daarvan heeft vooral het in 2018 uitgebrachte Venom & Faith, dat opent met een sterke versie van Sometimes van Bessie Smith, de band een flinke impuls gegeven. Dat album werd genomineerd voor een Grammy, waardoor Larkin Poe volop in de schijnwerpers werd geplaatst en de fanschare verder kon uitbreiden.
 
Opgroeien in Tennessee en Georgia
Voor de buitenwereld lijkt het leven van de meiden vaak een avontuur vol glamour, maar in de praktijk is het buffelen en ervoor zorgen dat je met beide benen op de grond blijft staan. Hun afkomst speelt daarbij een belangrijke rol, liet Rebecca vorig jaar weten in een interview met bluesmagazine.nl: ‘In de familie is men altijd gewend geweest om iets te bereiken door er hard voor te werken. Daarnaast werden ons op jonge leeftijd normen en waarden bij gebracht waar wij nu nog steeds profijt van hebben. Opgroeien in Tennessee en Georgia heeft ons gevormd op allerlei manieren. In Southern Comfort kijken we terug op onze jeugd en proberen we alle elementen met betrekking tot die fijne tijd te delen met onze fans. We nemen ze hierin mee naar de mooie onbezorgde zomers.’
 
Southern Comfort staat op hun meest recente album Blood Harmony en ademt nuchterheid, bescheidenheid maar ook ambitie:
 
Blacktop, down in the ditches
Hitching a ride back to where I’m from
Catching second hand smoke or a greyhound bus
Pretty or not, baby here I come

I had high hopes, it was all downhill
Life flying by like I was standing still
I’m a little nobody from the middle of nowhere
Gotta get home, I know I will, ’cause
I’m missing that southern comfort
 
Ook in het titelnummer van Blood Harmony staan hun wortels en familiebanden centraal.

God Gave mama a singing voice
And mama passed it down to me
Always with me, near my heart
Beating rhythm with her melody
 
More than flesh, more than bone
When you sing, I don’t sing alone

I said: y’all know what I need
Lay it back on the top of the beat
I said: y’all know what I need
Come on and clap your hands and stomp your feet
If you can’t count to four you need nothing more
Help me make that chord
There’s nothing quite like blood harmony
 
Bloedband
Rebecca wilde al heel lang een song schrijven met de titel Blood Harmony. Nu ze daarin is geslaagd, heeft het nummer speciale betekenis voor haar, vertelde ze in een interview met Jan Douwe Kroeske, vooral omdat de song heel duidelijk gaat over hun identiteit en de magie tussen haar en Megan. ‘De song maakt duidelijk wie we zijn als band. We zijn zussen en de harmonie van onze samenzang komt absoluut vanwege de bloedband die we hebben.’
 
Megan voegt toe: ‘We waren al heel close als kinderen en het is helemaal goed dat we als volwassenen een ‘package deal’ met elkaar hebben gesloten. Onze relatie is nergens mee te vergelijken. Rebecca is mijn businesspartner, mijn beste vriendin en iemand met wie ik muziek maak. We hebben veel non verbale communicatie en kunnen naadloos communiceren. En dat merk je aan de muziek. We kunnen samen op een golf springen en ons laten meevoeren.’
 
Allerlei genres
Waarheen die golven hen voeren kan van nummer tot nummer verschillen. Larkin Poe is stylistisch niet voor één gat te vangen. In een interview met montrealrocks.com werd een vergelijking gemaakt met Jack White, omdat die ook allerlei genres in zijn muziek verwerkt, van rock en punk tot country en blues. Rebecca kan zich daar wel wat bij voorstellen. ‘Jack White, of zelfs Elvis Costello, dat zijn artiesten die muziek maken die is gebaseerd op de wortels van de Amerikaanse muziek. Als je diep genoeg graaft, kom je uit op de basis, de blues en de zijtakken van de Amerikaanse muziek die daaruit ontsprongen zijn. Ik denk dat je een band kunt hebben die al die smaken verenigt.’

Larkin Poe live: 12 oktober in Ancienne Belgique, Brussel; 24 oktober in TivoliVredenburg, Utrecht