JP Harris - JP Harris Is A Thrash Fire

Bloodshot/V2

In het eerste nummer van zijn nieuwe plaat roept JP Harris succesvol de geest op van Larry Jon Wilson, een inmiddels vergeten singer-songwriter uit de jaren zeventig met een swingende swampy kant. Harris’ Old Fox swingt soepel en vol ruimte, bepaald door de losjes meppende drummer Alex Hall en diens knerpende elektrische piano. In het tweede nummer blijkt Harris een countryzanger die effectief een sentimentele ballad zingt, begeleid door achtergrondzangeres Erin Rae en steelgitarist Eddie Lange. Hoewel Harris’ stem prettige overeenkomsten vertoont met die van Wilson, komt diens muzikale echo alleen nog enigszins terug in Thrash Fire, een song vol zelfspot over zijn status als muzikant, want ook in zijn zes resterende eigen nummers past de country hem naadloos. Alleen in de daarbij slecht passende, afsluitende Devo-cover Beautiful World rockt hij onverwacht hard. Harris maakte sinds 2011 al vier countryalbums en werkte voor dit album samen met gelijkgestemde producer J.D. McPherson, die een keurkorps aan muzikanten bijeenbracht. Zij laten Harris in zijn tien songs voldoende ruimte om het genre naar zijn hand te zetten met teksten die hij vanuit zichzelf schreef en met zijn diepe stem overtuigend zingt. Zijn verhaal is dan ook een jongensboek: hij liep weg van huis na de basisschool, speelde in punk- en heavy metal-bands, woonde meer dan tien jaar in hutjes in de wildernis zonder elektriciteit of stromend water en oefende de spreekwoordelijke twaalf ambachten uit voor hij de traditionele country ontdekte en naar Nashville trok. In East Alabama zingt hij daar overtuigend over, maar in Barbra Dee betuigt hij ondanks zijn zwerversjaren eer aan zijn moeder. Zo slaat hij tekstueel een brug naar singer-songwriter, hoewel dat aan zijn muziek niet af te horen is: die is traditioneel, hoe open ook geproduceerd. Zijn nummers worden wel gecategoriseerd als ‘outlaw country’ en dat past bij zijn onderwerpskeuze, maar het door McPherson gecreëerde geluid is helder en zorgvuldig opgebouwd, soms met echo op Harris’ stem voor meer effect. Dat traditionele countrygeluid vermindert de zeggingskracht van zijn teksten: zo bezingt Harris in Dark Thoughts gedachten waarin je je moeilijk kunt inleven door de vrolijk buitelende steelgitaar, maar dat lukt in de muzikaal intieme ballad Charms + Letters juist weer wel. Zo blijft de nog altijd als parttime timmerman werkende Harris zichzelf en zijn muzikale wortels trouw en toont hij zich binnen zijn zelfgekozen muzikale grenzen volmaakt gelukkig.

Ruud Heijjer