Jehnny Beth: Geen leven zonder zonde

Op 10, 11 en 12 juni is er gelukkig weer een editie van Best Kept Secret, nadat het festival vanwege covid-19 twee keer moest overslaan. In aanloop naar het muziekfeest publiceren we het interview met Jehnny Beth dat we in 2020 met haar hadden, aan de vooravond van al het coronaleed. De Frans-Engelse zangeres staat op zondag 12 juni op het podium in Hilvarenbeek.

Door Louis Nouws
 
De ontmoeting zou eerst in Amsterdam plaatsvinden, daarna in Brussel, uiteindelijk wordt het een telefonische afspraak. De zangeres verontschuldigt zich, maar een hardnekkig hoestje geeft aan dat het misschien toch beter was elkaar niet te ontmoeten. Hoezeer ik ook had uitgekeken naar een confrontatie met de flamboyante Française Jehnny Beth.
 
Als voorvrouw van de all female band Savages is Jehnny Beth – geboren Camille Berthomier (34) – een streng ogende misstres die uiting geeft aan ongenoegen en woede en voorgaat in de strijd tegen het onrecht dat vrouwen wordt aangedaan. Don’t let the fuckers get you, zingt het publiek bij concerten vaak uit volle borst mee. Maar het is niet alleen woede wat de klok slaat, in haar voordracht legt de biseksuele Beth de nodige sensuele spanning. Ze werpt haar viriele vrouwelijkheid ook in de strijd voor seksuele vrijheid.
Dit voorjaar verscheen haar soloalbum To Love Is To Live, dat muzikaal een breder spectrum bestrijkt dan de postpunk van Savages. Het is niet aldoor plankgas, soms zelfs teder. Ook over de telefoon klinkt ze verrassend zacht, maar dat bewijst misschien wat beeldvorming kan doen. De pose op het podium hoeft niet samen te vallen met de privépersoon.
 
Liefde
“Is dat dan niet zo?”, antwoordt ze op mijn vraag of leven zonder liefde onmogelijk is, met verwijzing naar de titel van haar album. “Het kost soms tijd om uit te zoeken waar je voorkeuren liggen, ik ben daar al een groot deel van mijn leven mee bezig, maar één ding weet ik zeker: zonder liefde geen bestaan. En in de liefde en dus ook het leven maak je fouten. To live is to sin, zing ik dan ook in het openingsnummer I Am. Als je kunt leven met die fouten kun je verder komen in je persoonlijke ontwikkeling.”
 
We Will Sin Together is een andere songtitel van het album – het thema houdt haar bezig. Wat zonde is, is ook bepaald door je culturele achtergrond en het land waarin in je woont. Was dat de reden dat ze als twintigjarige Frankrijk verliet? Ze verruilde haar katholieke geboorteplaats Poitiers voor Londen. “Dat had meer redenen. Ik was verliefd op de stad sinds ik Londen op mijn vijftiende bezocht. Ik ging er daarna ieder jaar heen en op mijn twintigste vestigde ik me er definitief. De stad bood me zo veel meer perspectief. Veel kleine podia waar je als beginnend artiest kunt optreden, en de muziekgeschiedenis ligt bij wijze van spreken op iedere straathoek voor het opscheppen. Parijs was misschien ook een optie geweest, maar ik heb altijd in het Engels willen zingen en dan ben je Parijs al gauw een alien.”
 
Versies
Overigens verdeelt Jenny Beth tegenwoordig haar tijd tussen Londen en Parijs. To Love Is To Live is opgenomen in beide steden, en een deel in Los Angeles. Ze werkte samen met Johnny Hostile, de artiestennaam van Nicolas Congé, met wie ze vóór Savages het duo John & Jehn vormde en met wie ze “een open relatie” onderhoudt. Ook Romy Madley-Croft van The xx droeg veel bij aan het songmateriaal. “Romy en ik zijn al sinds 2014 bevriend, sinds ze Savages zag optreden op Coachella en we aan de praat raakte. We hebben heel veel samen geschreven. Maar ik denk dat maar tien procent uiteindelijk op het album is gekomen.”
 
Ze benadrukt dat het maken van To Love Is To Live voor haar een proces is geweest waarvoor ze uitgebreid de tijd heeft willen nemen. Niet alleen in lange gesprekken en sessies met Madley-Croft, ook in de studio met Johnny Hostile en de gerenommeerde producer Mark Ellis, alias Flood. “Met Johnny heb ik talloze versies van nummers opgenomen. Ik wilde definitieve keuzes zo lang mogelijk uitstellen. We deden rock- en jazzversies, en ook drum ’n’ bass. Flood is een master of chaos. Altijd op zoek naar toevalligheden, naar iets dat anders loopt dan je had verwacht. Hij daagt je voortdurend uit, drijft je tot het uiterste.”
 
Theater
Jehnny Beth laat in het midden of haar soloalbum het eind inluidt van Savages. “Ik weet het gewoon niet. Ik ben trots op alles wat de groep heeft gedaan, maar ik zie Savages als een heel puur project, en ik vind het niet gepast te gaan experimenteren met de sound en de visie van de band. Tegelijk merk ik dat ik door moet. Mijn soloalbum is geen plotselinge opwelling, het maakt deel uit van mijn zoektocht in dit leven.”
 Met Savages zong ze over seks, nauwelijks over intimiteit. “Dat hoort bij het concept. Vier vrouwen die agressieve muziek maken heeft zin, dat voegt iets toe. Vier vrouwen die zingen over zorgzaamheid is vaker vertoond.”
Maar ze ontdekte een zachtere kant van zichzelf, ze ging daarvoor in therapie en zocht ook weer nauwer contact met haar familie. “Niet dat ik met ze had gebroken, geenszins, maar ik hield mijn leven in Londen strikt gescheiden van dat in Frankrijk. Ik wilde ontdekken wie ik werkelijk was, los van alles wat ik in mijn opvoeding heb meegekregen.” Ze benadrukt dat ze een fijne jeugd heeft gehad. “Mijn ouders hebben me kennis laten maken met cultuur. Ik had pianoles vanaf mijn achtste. Ze lieten me jazz horen. Mijn vader was theaterdirecteur en ik kan me herinneren dat ik na school graag naar repetities in het theater ging kijken. Ik vond het fascinerend te zien hoe theater ontstaat, hoe veel vastberadenheid en inspanning nodig is om een stuk te creëren. Maar nu begrijp ik beter dat dat je artistieke persona niet voortdurend hoeft te laten samenvallen met je ware zelf. Ik mag meer kanten van mezelf laten zien.”
 
Jehnny Beth speelt zondag 12 juni op Best Kept Secret in Hilvarenbeek.

Dit interview verscheen eerder in Heaven magazine #4 2020.