JD Graham – Sergeant Of Sorrow

Eigen beheer

Amerika, hysterisch wereldrijk in verval met misschien een keizer Nero aan de macht blijft getormenteerde singer-songwriters leveren die ons, aan de overkant van de plas, mateloos fascineren. Wat is toch die magie van mannen met gitaren en cowboyhoeden die zingen over eindeloze vlakten, auto´s, highways, drugs, Jezus en gevangenissen? Hele festivals worden hieromheen georganiseerd en we noemen het zelfs americana. Is het misschien hun belijdenis die we stiekem willen leven? Vullen die on the road-verhalen onze dagelijkse leegte? Wie de antwoorden weet mag het zeggen. Ondertussen luister ik naar Sergeant Of Sorrow van hardcore outlaw JD Graham. Een bijna therapeutisch album als je alleen al naar zijn teksten luistert. Het leven lacht de man niet toe en wij zijn hier nadrukkelijk deelgenoot van. Graham kan in zijn nasale zang bijna huilen als een aangeschoten wolf. Dit is geen aanstellerij, Graham heeft ons echt iets te vertellen over zijn eigen leven vol diepe kraters van ellende. Maar hij is op weg naar het licht, de verlossing. Amerikanen zijn dan snel aangekomen in het voorportaal van de hemel compleet met engelen en de verlosser himself. Op Glory Of His Throne komt dit allemaal samen. Ik ben dan afgehaakt. De songs die gaan over zijn pijn, zijn verslavingen in bijvoorbeeld The Weight I Carry snijden veel meer door de ziel. The weight I carry is twenty bones high and ten tons deep, zingt Graham als hij zichzelf met zijn criminele verleden confronteert. Het vergt moed en energie om middels zijn teksten en muziek uit de miserie te komen. Zijn debuutalbum Razorwire Sunrise, de titelsong staat ook op Sergeant Of Sorrow, schreef Graham deels in de Arizona State Prison. Het muziekprogramma dat hij daar ontwikkelde wordt tot op de dag van vandaag nog gebruikt. Respect voor JD Graham, het religieuze neefje van Steve Earle.

Michael Struis