Jason Isbell: wiet, kaas en andere verhalen

Jason Isbell was ‘not amused’ na afloop van zijn concert in TivoliVredenburg. Hij tweette: “Great fun in Utrecht tonight! However, please don’t jump up on stage as soon as we’re done and steal my slide, you LUL." Vervelend, zo’n incidentje, maar te klein om de avond te verpesten. Want wat waren hij en zijn band The 400 Unit weer in topvorm. In januari van dit jaar speelden ze in Amsterdam de Paradiso plat. Nu, een half jaar later, deden ze dat opnieuw: dinsdag in Groningen en de dag erna in Utrecht.

Meteen vanaf de rockende opener Palmetto Rose zindert de zaal van enthousiasme. Isbell is afgetraind, ontspannen en humoristisch. Dat was anders tijdens zijn jaren als gitarist van de Drive-By Truckers. Dagen vol drank en drugs volgden elkaar op, ook nadat hij vanwege zijn verslaving uit de band werd gezet. In Heaven vertelde hij onlangs dat hij ’s ochtends niet dronk, omdat hij dan zijn roes uitsliep. Zo erg was het dus. Het duurde nog jaren voordat Amanda Shires, zijn huidige vrouw, hem zover kreeg dat hij zich liet opnemen in een ontwenningskliniek. Het einde van zijn verslaving maakte hem scherper, helderder en een nog betere songwriter. De eerste plaat die hij schreef na het afkicken was Southeastern. Lovende reacties vielen hem ten deel, net zoals bij de opvolger Something More Than Free. Op beide albums laat Isbell horen dat hij een verteller pur sang is. Elk nummer is een verhaal, soms verzonnen, maar vaker nog een persoonlijke ervaring.

Ook tijdens het concert kan Isbell het niet laten een gebeurtenis te delen die hem eerder die dag verwonderde. In Starbucks vroeg een man hem of zijn band al high was, want de meeste Amerikaanse bands kwamen toch vooral naar Nederland om de wiet te proberen, beweerde hij. Isbell reageerde verbaasd en zei: “We didn’t do pot, we’re professionals.” Maar zei hij tegen het publiek: “Wat ik eigenlijk had moeten zeggen was: Hey, we were on tour with fuckin' Willie Nelson!”, om er nog aan toe te voegen: "We’re not here for the pot. We’re here for the damn cheese!"

Zijn relaxte manier van vertellen gaf de sfeer van de avond goed weer. Op het podium stonden een man en een band die ontspannen op elkaar en het publiek reageerden. Ze speelden afwisselend strak en los. Strak rockend, met stevige gitaarsolo’s van Isbell en Sadler Vaden, in nummers als 24 Frames, Never Gonna Change ;en Super 8. Los in Hudson Commodoreen Codeine, die kleur kregen door de accordeon van toetsenist Derry deBorja. Ontroerend was het liefdeslied Cover Me Up dat Isbell schreef voor zijn vrouw: Cover me up and know you’re enough to use me for good. Maar het hoogtepunt van de avond was Decoration Day uit zijn tijd met de Drive-By Truckers. Een donker lied over een uit de hand gelopen vete tussen twee families: And I dont know the name of that boy we tied down and beat till he just couldn’t walk anymore.

Het was een mooie avond daar in Utrecht. Jammer van die gestolen slide, dat wel, maar het zal Jason Isbell er waarschijnlijk niet van weerhouden om terug te keren naar Nederland. Hij houdt nou eenmaal nogal van onze kaas….