Jakob Dylan: “We likken onze wonden en leren ervan”

Na bijna tien jaar ligt er weer een nieuw album van The Wallflowers in de winkels. Zoals gebruikelijk zijn alle songs van de hand van Jakob Dylan (inderdaad, de zoon van). Verder kleurt zijn kenmerkende stem de ballads en meezingers in de beste blues/folk/rocktraditie. Aan alle songs zit wel een melancholisch, soms wrang randje. “We hebben allemaal onze ‘exit wounds’. Maar we hebben het overleefd.”

door Harm Peter Smilde

Maybe your heart’s not in it no more, klinkt het in het openingsnummer van het nieuwe Wallflowers-album Exit Wounds. Maar muziek maken, daar hebben de heren wel degelijk zin in en dat is te horen. Begonnen als echte band eind jaren tachtig is The Wallflowers al vijfentwintig jaar Jakob Dylans project, zegt hij aan de telefoon vanuit zijn woonplaats Los Angeles. De band is de oase bij uitstek waar hij zijn rock-’n-roll-neigingen kan botvieren.
 
Gek genoeg heeft Exit Wounds een vergelijkbare sound and feel als de eerste Wallflowers-plaat uit 1992. Hoe verklaart u dat?
“Als ik nu naar dat eerste album luister herken ik in zekere zin de persoon die dat zong bijna niet. Ik hoor hoe beperkt mijn stem klinkt. Er zijn echt dingen die ik nu beter kan. Tegelijk – en dat vind ik verbazingwekkend en intrigerend – klinkt Exit Wounds inderdaad heel erg in lijn met die eerste plaat. Ik weet ook niet hoe dat werkt. Voor The Wallflowers heb ik altijd een bepaalde sound in gedachten en die maak ik feitelijk al bij het schrijven van de songs. Is het lied er eenmaal, dan zijn we al halverwege met de Wallflowers-sound. Als ik die song zing, zitten we op tachtig procent. En als je me dan niet in de weg loopt en ik voel me goed, dan is het allemaal niet zo moeilijk. Blijkbaar lukt het me dan om met verschillende mensen een album te maken met een sound die herkenbaar is als The Wallflowers.”
 
De nieuwe plaat heet Exit Wounds. Bedoel je dat we allemaal slachtoffers zijn? En waar komen de kogels dan vandaan?
“Die titel moet je misschien niet al te letterlijk nemen. Het idee erachter is: als je ‘exit wounds’ hebt, dan heb je het waarschijnlijk overleefd. Dat is in deze tijd al heel wat. We hebben allemaal onze ‘exit wounds’. Jij en ik en iedereen moet daarmee zien te leven, nu meer dan ooit. We hebben in de Verenigde Staten vier jaar ellende achter de rug, vergeet dat niet. Misschien hebben jullie er in Europa wel om gelachen, maar het was beschamend en gestoord. Al was alle shit in feite niets nieuws, het kwam de afgelopen jaren wel bovendrijven. En als land verdienen we het gezien ons gedrag in het verleden. Er moet een hoop rechtgezet worden. Maar Exit Wounds gaat vooral over waar we nu zijn. Hopelijk gaan we een betere toekomst tegemoet. We zijn door een hel gegaan en hebben het overleefd. We likken onze wonden, gaan verder en leren ervan. Zo gaat het. Als je nooit tegenslag hebt, hoe kom je dan ooit verder?”
 
Maatschappijkritiek
Een aantal bands en artiesten hebben zich in hun werk uitgesproken over de sociale en politieke ontwikkelingen in de Verenigde Staten. Het meest in your face was rapper YG feat. Nipsey Hussle met FDT (Fuck Donald Trump). Verder lieten The (Dixie) Chicks weinig aan de verbeelding over met hun Gaslighter (Gaslighter, denier/Doin' anything to get your ass farther). Fiona Apple fantaseerde in Tiny hands nu niet bepaald over een date met Mr. President: We don’t want your tiny hands/Anywhere near our underpants. En de zuidelijke Drive-By Truckers sneerden er in Thoughts And Prayers lustig op los. Bij The Wallflowers zul je in de teksten vergeefs zoeken naar de woorden Trump, president en republicans. In de songs zitten wel verwijzingen die zijn op te vatten als maatschappijkritiek of commentaar. Who’s in charge of this wayward bus, zingt Jakob Dylan in I’ll Let You Down (But I Will Not Give You Up). En als hij het heeft over Who’s that man walking ’round my garden kan de luisteraar dat ook wel invullen.
 
Je hebt het nu wel over de vier verschrikkelijke jaren, maar je bent veel minder direct dan bijvoorbeeld Drive-By Truckers of Billy Bragg. Hoe komt dat?
“We hadden hier te maken met deze idioot van een president. Dat ging ons allemaal niet in de kouwe kleren zitten. Toch heb ik het in de songs niet in directe zin gehad over de situatie in de Verenigde Staten. Dat is niet de manier waarop ik dat doe. Ik wil een dialoog en geen monoloog, ik wil niet voor eigen parochie preken. En het belangrijkste: ik wil mijn songs de rest van mijn leven ook kunnen zingen. Dus wil ik daarin geen elementen die op zeker moment over de datum zijn. Oorlog, verderf en chaos raken nooit uit de tijd. Ze blijven relevant en gaan niet weg. Daar kun je over blijven schrijven en in veel van mijn songs komen ze dus terug, dat is altijd zo geweest. Maar het is niks voor mij om de luisteraar steeds maar om de oren te slaan met grote woorden. Ik kies voor de persoonlijke invalshoek, daar kan ik mezelf mee identificeren. Move The River is misschien de enige song op het album waar ik mezelf heb toegestaan me echt onder te dompelen in de recente gebeurtenissen. We kunnen niet door de rivier, we kunnen er niet omheen, hij komt recht op ons af razen. Het enige wat we kunnen is de rivier verplaatsen, iets wat natuurlijk onmogelijk is. De regels If men are all brothers then brother/Why do you treat us this way? zijn heel concreet. Maar deze song had je tien jaar geleden kunnen zingen en over tien jaar kun je ’m nog zingen. Net als Evil Is Alive And Well uit 2008. Als ik deze song vanavond zou spelen, zou het nog steeds slaan op de recente gebeurtenissen, net als toen ik het jaren geleden schreef. Dat is precies wat ik altijd probeer te doen.”
 
In 2018 verscheen de documentaire en het album Echo In The Canyon. In die film zit een ontroerende scène met de in 2017 overleden Tom Petty in een gitaarwinkel. In Who’s That Man Walking ’round My Garden, komt de frase Long after dark voor, een albumtitel van Tom Petty. Wat is je connectie met hem?
“Ik ben blij dat het zinnetje Long after dark still on my knees je is opgevallen, je bent de eerste. Die regel en eigenlijk het hele nummer zijn een regelrechte hommage aan Tom Petty. Al zijn songs, vooral in de tijd dat Jeff Lynne hem produceerde, lijken zo simpel, maar ze zijn verdomd lastig om te maken. Dat is het ultieme: iets wat moeilijk is simpel laten klinken. Tom Petty deed dat keer op keer. Als band hebben we met Who’s That Man wat rondgeklooid, tot we tegen elkaar zeiden: we moeten het niet te gelikt of funky maken, gewoon recht voor z’n raap, zoals Tom het in die tijd zou hebben gedaan. Maar zijn invloed bleef niet beperkt tot alleen dit nummer. Tijdens het maken van Exit Wounds heb ik zijn aanwezigheid voortdurend gevoeld.”