In memoriam: Paul Stramrood

Afgelopen donderdag 22 juli is onze redacteur Paul Stramrood overleden. Hij was vanaf de start van Heaven magazine aan het blad verbonden en een van pijlers waarop we altijd konden bouwen. Zijn heengaan is een enorm verlies, voor ons, maar vooral voor zijn naasten. Paul was 73 jaar.

Ik zie hem nog binnenkomen tijdens die eerste bijeenkomst in een zaaltje van de Winkel van Sinkel in Utrecht. Ik kende hem niet van gezicht maar zijn reputatie was hem vooruitgesneld. ‘Als je iemand zoekt die werkelijk alles van de jaren zestig weet dan moet je Paul vragen’, had een collega van mij getipt. Hij kende Paul van het Utrechts Nieuwsblad, waar Paul eindredactie deed.

De aanwezigheid van Paul bleef nooit onopgemerkt. Niet dat hij brallerig was, verre van, maar hij was altijd geïnteresseerd en hij wist zo ontzettend veel. En niet alleen van muziek uit de jaren zestig en zeventig. Wielrennen, Shakespeare, Reve, series, journalistieke besognes. You name it en Paul kon er een boom over opzetten.
Daarnaast was hij uiterst innemend. Dat zorgde ervoor dat hij binnen de redactie al snel de rol van verbinder vervulde. Als er een conflict was of dreigde, stapte Paul naar voren om met een gewogen oordeel te komen en dat uiterst zorgvuldig te formuleren. Hij was een gesjeesde rechtenstudent die zijn bestemming had gevonden bij ‘zijn krant’, zoals hij het UN nog altijd bleef noemen, ook nadat de krant was opgegaan in het AD en hij er niet meer werkte.
 
Taal was zijn ding, zoals dat tegenwoordig heet. Een formulering overigens die hem maar matig zou bekoren. Zoals hij ook een grote hekel had aan wat hem betreft doorgaans overbodige woordjes als ‘om’ en ‘er’ of moeizame zinsconstructies als ‘weten te overtuigen’. Door het woord ‘absoluut’ ging ook steevast de streep. ‘Een absoluut hoogtepunt’ was hem een gruwel. ‘Een hoogtepunt steekt er al bovenuit. Wat is daar dan nog absoluut aan’, doceerde hij dan.

Ook als schrijver kon je op Paul altijd een beroep doen. Zijn smaak beperkte zich zeker niet tot de muziek van zijn studententijd, toen hij als dj in de roemruchte Utrechtse discotheek Woolloomooloo draaide. Hij kon er mooie verhalen over vertellen. Als muziekliefhebber bleef hij belangstellen in nieuwe namen, al genoot hij volgens mij vooral als hij oude helden als George Baker, Oscar Benton en Jan Akkerman kon interviewen. Hij nam er in ieder geval uitgebreid de tijd voor.
 
Ruim twintig jaar deed Paul de eindredactie van ons magazine. Tot begin dit jaar. De laatste teksten redigeerde hij in het ziekenhuisbed. Hij kampte al jaren met zijn gezondheid. Hoe vaak hij de afgelopen jaren in het ziekenhuis lag, ik ben de tel kwijtgeraakt. Maar Paul was een vechter, hij gaf niet snel op. Tot vorige week zijn echtgenote Gerdien vertelde dat hij in het hospice was opgenomen. De veer was gebroken.

Een absoluut dieptepunt (Sorry Paul).
 
Bedankt voor alles.