In memoriam: David Olney

Geestig, filosofisch, relativerend, vriendelijk, beschouwend. Dat en nog veel meer was David Olney, een van americana’s grootsten. Hij overleed maandag 18 januari in Santa Rosa Beach, Florida, 71 jaar oud. Zo bescheiden als hij door het leven ging, zo bescheiden stierf hij, op het podium, na een verontschuldiging aan zijn publiek.

David Olney hoort bij Holland, en bij Heaven, hij stond al in het allereerste nummer uit 1999. Townes Van Zandt zette Olney’s composities op één hoogte met die van Bob Dylan. Desondanks had Olney zoals zoveel mannen-met-gitaar het moeilijk in zijn vaderland. Hier zaten zijn fans. Zijn citaat ‘Holland heeft me drijvend gehouden’ zette ik boven mijn interview in 2010. We praatten in de tuin van In The Woods, Lage Vuursche, voor hij zijn uitverkochte concert gaf, met Sergio Webb, zijn gitarist voor altijd. Webb strooide graag wat rock door zijn begeleiding, Olney begon zijn muzikale leven in een rockband.

David Olney’s verhalen zijn puntig, licht sarcastisch, zelden treurig, terwijl zijn songs vaak dubbele bodems en onderhuids dreiging en verdriet bevatten. The Moment I Tell You Goodbye omschreef hij in ons gesprek als ‘had grappig moeten zijn en wordt dat nooit’. Hoe en waarom die duistere kanten zich aandienden, was hemzelf een raadsel.

Hij vertelde zijn verhalen automatisch vanuit andermans perspectief.  Voor mij is Titanic een van zijn beste, zo geestig en apart, ‘de enige song die de ramp belicht vanuit het standpunt van de ijsberg’, lichtte hij steevast toe.

In zijn meesterwerk 1917 is ‘die ander’ de Franse prostituee die bezoek krijgt van een jonge Amerikaanse soldaat die vecht in de Eerste Wereldoorlog. Een prachtige en diepgaande song die evengoed noodt tot meezingen. Olney vond 1917 het mooist klinken als een vrouw het zingt. “De versie van Emmylou Harris en Linda Ronstadt en op het eind de zusters McGarrigle in het Latijn is de mooiste die ik ken”, zei hij.

1917 is een van de vele David Olney-songs die met beeld zijn te vinden op YouTube. Luister en kijk ook naar Barabbas en Trainwreck, en voor de glimlach naar These Boots Are Made For Walking.

Kijk en luister ook vooral naar de laatste beelden van David Olney, gefilmd op de dag van zijn dood. Nee, niet dat onvoorstelbare moment zelf, gelukkig niet, wel een ruim achttien minuten durend optreden voor het programma Acoustic Intermezzo, tussen de coulissen van het 30A Songwriters Festival, waar hij die dag overleed. De vriendelijke man op zijn kruk vergast ons bijna een half uur op een liefdevolle en aandoenlijke serie songs van zichzelf en anderen. In zijn element. Alleen met zijn gitaar.