In memoriam: David Lindley
Op vrijdag 3 maart overleed snarenwonder David Lindley, die als gitarist en violist vooral naam maakte aan de zijde van Jackson Browne. Zijn geluid was voor Bertram Mourits uit duizenden herkenbaar.
Door Bertram Mourits
Een jaar of twintig geleden was ik in Zuid-Afrika, en daar bezocht ik platenzaken, want dat doe ik altijd en overal. Er stond prettige muziek aan, beetje cross-over tussen Afrikaanse en Amerikaanse klanken en opeens hoorde ik David Lindley soleren.
Er was geen misverstand mogelijk, want Lindley is een van die gitaristen van wie je onmiddellijk hoort dat hij het is, of hij nou slidegitaar speelt, een goedkoop Japans vuilnisbakgitaartje of een akoestische lapsteel. In dit geval was het die laatste. De plaat was Madamax, een samenwerking tussen de Zuid-Afrikaanse Madala Kunene en de Oostenerijkse Max Lässer. Lindly speelde mee op één track: Impukane
David Lindley had op het moment dat hij die plaat maakte (1998) zijn belangstelling voor de popmuziek een beetje verloren. Tien jaar daarvoor had hij onder productionele leiding van Linda Ronstadt Very Greasy gemaakt, een leuke plaat die niks had gedaan. Daarna was hij met Henry Kaiser naar Madagascar gegaan om daar muziek op te nemen en vanaf dat moment deed hij alleen nog maar waar hij zin in had. En wat hij ook speelde, wanneer hij meedeed, hoorde je onmiddellijk dat hij het was.
Lindley is een van mijn favoriete gitaristen. Bonnie Raitt, Ry Cooder, David Lindley – wat dat betreft ben ik zo voorspelbaar als maar kan: ik hoorde ze allemaal voor het eerst toen ik een jaar of 15 was en dat is de leeftijd waarop nieuwe muzikale ervaringen het meeste indruk maken. Lindley en Cooder trouwens vrijwel tegelijk, op Cooders magistrale Bop Til You Drop (1979). Zijn naam is niet groot genoeg voor necrologieën in Nederlandstalige kranten, maar muziekliefhebbers herdenken hem met ere, meestal verwijzend naar zijn werk met Jackson Browne. Dat is ook wel begrijpelijk: Lindley’s viool, gitaar en steel tilden Browne’s aanklachten tegen de tijd een niveautje hoger.
Eigenlijk vind ik zijn soloalbums nog leuker. Win This Record! (1982) en vooral El Rayo-X (1981), een veelzijdige, virtuoze, grappige, tijdloze plaat waarbij alles in het teken staat van liedjes. Ik zag op Twitter iemand langskomen die in die tijd achter de toonbank van een platenzaak stond, en dat hij ‘zelfs aan de punkers’ exemplaren van deze plaat wist te slijten. Het heeft iets met de tomeloze energie te maken en ook met dat geluid dat je met niets kunt verwarren, zelfs als sta je in een platenzaak in het rommelige Durban te zoeken naar een goeie verzameling township jive.
David Lindley: 21 maart 1944 - 3 maart 2023