In memoriam: Charlie Watts

Wat kun je over drummer Charlie Watts zeggen? Behalve dat hij een markante persoonlijkheid was die in zijn onnadrukkelijke nadrukkelijkheid toch zijn stempel drukte op the greatest rock-‘n-rollband in the world, the Rolling Stones. Watts overleed op dinsdag 24 augustus op 80-jarige leeftijd in Londen. Hij zou bij de komende No Filter Tour van de Stones in de Verenigde Staten al verstek laten gaan vanwege een revalidatie na een operatie. Hij zat 58 jaar naar eigen zeggen op de best seat in the house als de Stones optraden. Charlie Watts bekeek het gehuppel van aansteller Mick Jagger stoïcijns. Hij gaf nooit hoog op over zijn eigen kwaliteiten als drummer. Wars was hij van de rockpose. Watts was een vreemd element, een charmante Fremdkörper in een rockband. Meer jazzdrummer dan slagwerker met een moker.

Van een gitarist herinner je je een riff of een solo. Er zijn bassisten met een onsterfelijke stijl die je niet hoort, maar voelt. Bij Charlie Watts herinner je je misschien minder de virtuositeit als drummer als wel meer zijn algehele aanwezigheid. Natuurlijk waren er nummers waarin het slagwerk pregnanter naar voren kwam, zoals in Get Off Of My Cloud, Sympathy For The Devil en in Gimme Shelter, maar een aandachttrekker is aan Charlie Watts niet verloren gegaan. Hij drumde effectief en gaf het ritmisch-melodische gitaarspel van het duo Keith Richards en Ron Wood juist veel ruimte waardoor dit uitgroeide tot het handelsmerk van de Stones. In zijn spel eiste hij nooit aandacht op. Less was more voor hem. En toch was het juist die constante effectieve Charlie Watts met zijn befaamde shuffles, zijn stuwende ritmiek en zijn effectieve slag die indruk maakte en ervoor zorgde dat de andere Stones konden excelleren. Hij is van onmisbare waarde gebleken voor de Stones, als een machinekamer die de formatie draaiende hield. Steeds de liedjes dat gevend wat ze nodig hadden.
 
Zijn ware liefde gold de jazz. Hij ging onberispelijk gekleed en werd gekenmerkt door een droogkomische humor. Toen de Stones vijfentwintig jaar bestonden werd hem gevraagd wat hij bijzonder vond aan die tijd. Niet veel, zo zei hij. Het was werk. En van die vijfentwintig jaar had hij er twintig gewacht en zo’n vijf jaar gewerkt.
 
Zijn beschaafde uiterlijk contrasteerde met de rest van de band. Charlie Watts was de oer-Brit. Graficus van opleiding. Een paardenman, dat ook. Een gentleman omringd door de grote egotripperij van de muziekindustrie. Niet dat Watts zich nooit tegoed had gedaan aan drank en drugs, verre van dat. Maar ook in zijn liederlijkheid leek hij beschaafder dan veel van zijn tijdgenoten die er niet zelden een ongekende smeerlapperij van maakten.
 
Watts lag goed bij de andere leden van de band. Hij was iets ouder dan de rest en leek met enige filosofische beschouwelijkheid en levenswijsheid naar het wel en wee van de band te kijken. Al sinds 1964 was hij met zijn echtgenote Shirley Ann Shepherd samen, ook al een zeldzaamheid in de popmuziek. Watts speelde met volle overtuiging in de band, maar hij leefde er kennelijk niet exclusief voor. Hij had zijn eigen leven met zijn familie, vrienden en die onverbrekelijke liefde voor de jazz. Toen hem in een van zijn laatste interviews gevraagd werd wat zijn favoriete Stones-nummer was, antwoordde hij naar verluidt: “Geen idee, ik luister daar niet vaak naar.”

Of de Stones na het verscheiden van Charlie Watts doorgaan laat zich gemakkelijk raden: de muziek is onsterfelijk. En wel mede dankzij die aardige, onverstoorbare en o zo effectieve Charlie Watts op de drumkit.